De jaren negentig hebben een onuitwisbare invloed gehad op de muziek waar we vandaag de dag nog steeds naar luisteren en meer specifiek in het metal genre. In de underground broeide er iets en zo ontstonden veel extremere metal genres dan we tot dan ‘gewend’ waren, zoals black en death metal. Nog beter werd het toen die jeugdige muzikanten gingen rijpen en ook de extremere soorten voorzien werden van nieuwe, soms zelfs progressieve elementen.

Ook in Hongarije ontstonden er heel wat bands na de val van de Berlijnse muur. Dé band die in 1996 furore maakte met debuutalbum ‘Phantoms’ – meteen ‘plaat van de maand’ in gerenommeerde magazines – luistert naar de naam Sear Bliss en is nog steeds actief. Sterker nog, de nieuwe release ‘Heavenly Down’ is hun negende album en markeert een terugkeer naar de sound van weleer. Sear Bliss is al sinds het begin uniek, want zij integreerden een genrevreemd instrument als trombone in een potje heftige, maar atmosferische black metal. En dat klonk dan nog fantastisch ook.

Dit alles hebben we te danken aan bezieler András Nagy, zijn doorzettingsvermogen en enthousiasme. De zanger/bassist speelt ook nog keyboards, maar wordt op de acht epische songs bijgestaan door vier deels nieuwe, maar uitstekende muzikanten. Voor het prachtige artwork greep Nagy dan weer terug naar het verleden, want onze Kris Verwimp uit België zorgde voor het archaïsche artwork. In opener ‘Infinite Grey’ horen we al meteen zwartgeblakerde furie en het plechtstatige geluid van trombone. De scherpe, maar verstaanbare knekelzang van András Nagy klinkt erg vertrouwd, gitaarpatronen zijn heftig maar sierlijk en de muziek ademt en is eerder verheven dan brutaal. ‘Watershed’ is duister en mysterieus, je zou dit redelijk kalm en mediumtempo kunnen noemen. Wel snel is ‘The Upper World’, maar dat is dan ook door gitarist Márton Kertész geschreven. In het rustig startende titelnummer horen we knappe tremolo picking gitaren en prachtige solo’s waarin de sound enigszins ruimtelijk wordt. Heel stemmig is ‘Forgotten Deities’ in het midden van dit album. Deze instrumentale track is atmosferisch en zwevend, geen wonder als je weet dat András dit schreef als soundtrack voor een kortfilm. Met ‘The Winding Path’ gaat de beuk er terug in, maar het is een nummer met een majestueuze opbouw waarin de nodige spanningsbogen opduiken. In het toegankelijke ‘Chasm’ (videoclip is ook erg mooi en mysterieus) horen we enige cleane, weemoedige zang als tegenwicht voor de harsh vocalen en dat onderstreept de waardige toon van de muziek. Telkens zorgt trombone voor een kalmerende aura, de melodielijnen worden soms overgenomen door gitaren. ‘Feathers In Ashes’ is het meest epische nummer, met prachtig soleerwerk, trager draaiende riffs en ook weer even cleane samenzang die quasi stoïcijns overkomt, maar haar impact niet mist. Intussen is dit voor ondergetekende de meest beluisterde schijf van deze maand. Het moge dan ook duidelijk zijn: ‘Heavenly Down’ is in al zijn geraffineerde zwarte duisternis hemels en koesterend en een opus magnum om een dertigjarige muzikale reis te bezegelen met de hoogste onderscheiding!