De term supergroup komt steeds vaker voorbij en waar dat voorheen een collectie muzikanten van wereldberoemde bands was, is een supergroup nu een collectie muzikanten van verschillende bands. Scour, de nieuwe (nou ja, al bijna tien jaar oud) band van Philip Anselmo, wordt geadverteerd als een supergroup. Ik wil niet op de zaken vooruit lopen maar ik kan je vast verklappen, dat is het ook. Het laatste waar ik bij Anselmo aan dacht was black metal, maar dit is Amerika. En waar op die kusten alle goden en godinnen van alle continenten samenkomen, daar komt ook het recht op metal samen. Dus waar eens het enkel een Noors genoegen was, sijpelt black metal ook door in de gelederen van bands aan de andere kant van de oceaan. Het is al lang niet meer zo dat alleen Noorwegen black metal, of Duitsland power metal, of België post metal kan maken.

Neen. Ik was bijzonder aangenaam verrast door Scour. Ik dacht dat Anselmo vooral garant stond voor schurende, hossende en raspende vocalen, maar in Scour laat hij een heel ander geluid horen. Een waarlijk zielgrijpende stem die alles dat je in je nachtmerries voorbij ziet komen waarheid laat worden. Maar, ondanks dat, is dit album niet per se alleen Anselmo. Absoluut niet. Er staan nog meer extreme muzikanten op het rooster, van verschillende genres: Pig Destroyer en Misery Index bijvoorbeeld. Initiatiefnemer van deze band is gitarist Derek Engemann, die je dan weer onder andere kunt kennen van Cattle Decapitation. En ook al zijn die muzikanten allemaal best wel goed, hier komen ze samen in een Amerikaanse black metal band.

Vanaf startschot ‘Cross’ af aan krijgen we te maken met genadeloze tremolo gitaren, blastbeats, en een regen van metal en ijzingwekkende vocalen. Dit is black metal en waarom je er naar luistert. Je kunt gerust je ogen dicht doen en wegzakken in wat je te verduren krijgt. Met hier en daar een technische wending die niet zou misstaan in menig death metal moeras, en ook af en toe een intermezzo van geluiden, worden we heerlijk begeleid door een fantastisch en wellicht zelfs stereotypisch black metal album. Als je ooit de hel bezocht hebt door bijvoorbeeld ‘Dante’s Inferno’ te lezen, of daar werkelijk doorheen bent gegaan, dan zal je bij het luisteren van dit album niet ontgaan dat dit daar de perfecte soundtrack bij is. Overal is pijn en lijden en verwonding. Het is snel, meedogenloos, gevarieerd. Eigenlijk alles waar je op hoopt als je dit genre waardeert komt samen op ‘Gold’. Elk nummer, elke seconde, elke mini-minuut is pure black metal. En met dat in het achterhoofd, een no bullshit approach, wordt het album ‘Gold’ één van de meest geweldige albums ooit. Een album dat je moet aanschaffen als je dit leest, want dan heb je tenminste een meer dan gemiddelde interesse in metal.