Samen met Mark Tremonti (Alter Bridge) richtte Scott Stapp in 1993 de band Creed op. Met albums als ‘My Own Prison’ (1997), ‘Human Clay’ (1999) en ‘Weathered’ (2001) haalden ze duizelingwekkend hoge verkoopcijfers. Met recht wordt Creed dan ook gezien als één van de voornaamste bands uit de post grunge periode. Na de eerste split waren er nog succesvolle reünietournees, maar Scott presenteert zich nu vooral als soloartiest en bracht eerder de albums ‘The Great Divide’ (2005) en ‘Proof Of Life’ (2013) uit.

Scott Stapp had echter in de loop der jaren ook heel wat problemen te verwerken, gaande van jeugdtrauma’s tot verslavingen. Soms zegt men dat getormenteerde artiesten hun beste werk leveren. In ieder geval is het solowerk van de man op zijn derde soloplaat ‘The Space Between The Shadows’ heel intens en doorleefd. Het is dan ook een reflectie van de laatste vijf jaar waarin Scott komaf maakte met zijn demonen. Wat overeind blijft is een fantastische zanger met een rijk scala aan emoties in zijn stem en composities. Dat hij het allemaal aan den lijve ondervonden heeft, werkt de integriteit in de hand en dit alles werd opgenomen met muzikanten en producers (Chris Baseford deed de mix, Howie Weinberg de mastering) die van wanten weten. Je ervaart het album als een (typisch Amerikaanse) film: de protagonist maakt heel wat mee, soms twijfel je of hij het wel zal halen, maar met ‘Ready For Love’ eindigt het met een happy end en misschien ook nog wel een boodschap. Toch kan die bekende ‘formule’ nog charmes hebben. Dit is namelijk een album met teksten die je raken en met sterke melodieën en puik gitaarwerk. Daarbij wordt een hardere song meestal gevolgd door een zachtere compositie. Het komt misschien een beetje ‘uitgekiend’ over, maar er is niets mis met het feit dat dit zeker weer een erg breed publiek zal aanspreken.

Een vervreemdende sample doorkruist het begint van ‘World I Used To Know’, maar daar klinken de heavy gitaren erg vet en de zang behoorlijk rauw. De grunge invloeden zijn duidelijk, zodat bands als Stone Temple Pilots en broertje Alter Bridge als ijkpunten opdoemen. ‘Name’ is zachter van timbre, met een prachtige tekst om over na te denken en heel veel weemoed. Het heavy ‘Purpose For Pain’ is verhalend en bij de harde riffs hoort een vurige gitaarsolo. Het bedachtzame ‘Heaven In Me’ is heel zoet, maar met de vechtersmentaliteit van ‘Survivor’ komt alles weer in evenwicht. De zwoel gezongen ballade ‘Wake Up Call’ heeft mooie akoestische gitaren en men haalt er zelfs een kinderkoor bij. Het wild rockende ‘Face Of The Sun’ geeft je terug een trap onder de kont, om dan met het uitwaaierende ‘Red Clouds’ echt te verrassen. Dit is een smachtend gezongen knaller vol weemoed en een bluesy gitaarsolo. Prachtig! Het heldere gitaargeluid in ‘Gone Too Soon’ doet me wat aan U2 denken. De tekst is een mooi eerbetoon aan zij die te vroeg heengingen, zoals Chris Cornell en Chester Bennington in Scott’s omgeving. Met gevoel voor drama en introspectieve schoonheid – en violen en strijkers – wordt er besloten met het optimistische ‘Ready For Love’ dat deze catharsis tot een goed einde brengt. Integere muziek van een rasmuzikant. Er zijn videoclips voor de singles ‘Name’, ‘Purpose For Pain’ en ‘Face Of The Sun’. Fans van alternatieve rock, grunge en klassieke hardrock kunnen hier geen buil aan vallen. Puike balans tussen harde gitaren en humaan sentiment.