Het Luxemburgse Scarred heeft de afgelopen jaren een flinke transformatie ondergaan. Het nieuwe album, getiteld ‘Scarred’, is geconstrueerd als een conceptalbum, waarbij de veranderingen binnen het vijftal de inspiratie vormde. “It is meant to embark the listener on the same journey the band has traveled, from the initial disaggregation, up and down, to the final liberation.”

Het moet de band nagegeven worden; die veranderingen zijn duidelijk terug te horen op het nieuwe album. Waar in de biografie over death metal wordt gesproken, ontbreekt het agressieve, bijtende van de death metal op het nieuwe album en is er gekozen voor een wat andere aanpak. Ook op hun vorige release ‘Gaia-Medrea’ (2013) overheerste de venijnige death metal niet, maar was het geheel toch een stuk feller. Af en toe steekt het venijn nog de kop op (‘A.D…Something’), maar het is toch vooral groove metal, met veel melodieuze en atmosferische gedeeltes (‘Prisms’, ‘Nothing Instead’, het instrumentale ‘In Silent Darkness’, ‘Lua’, ‘Dance Of The Giants’), dat naar voren komt. Soms pakt dat wonderbaarlijk mooi uit. Luister maar eens naar openingstrack ‘Mirage’, dat nog enigszins fel start maar halverwege verworden is tot een moment van haast transcendente schoonheid. Een beetje zoals bands als Insomnium en Atlases je ook mee kunnen nemen op een ontdekkingsreis langs wispelturige, dreigende bergketens, dichtbegroeide, onmetelijke bossen en langgerekte, kille savannevlakten.

Is het de komst van nieuwe zanger Yann Dalscheid die, met zijn groter bereik, heeft bijgedragen aan de koerswijziging? Wat het ook is, het heeft geleid tot wat meer experimentele tracks als ‘Merry-Go-Round’, (het tweede gedeelte van) het met psychedelische elementen doorspekte  ‘A.H.A.I.A.’ of het op cleane vocalen gebouwde ‘Petrichor’. Na vijf tracks op het album haalt de band de felheid er nog iets meer uit, en wordt vooral het tempo teruggeschroefd. Je zou misschien kunnen stellen dat het begin van het album nog aansluit bij het geluid dat we van eerder werk kennen en naarmate het album vordert, de band meer en meer verwijdert raakt van het geluid van weleer en een andere, onconventionelere sound omarmt wordt. Daarin is het concept dan absoluut geslaagd. Maar dat niet elk experiment leidt tot aantrekkelijke verbeteringen is een dooddoener, toch?

Het valt niet te ontkennen dat ‘Scarred’ een rijkgeschakeerd, gevarieerd album is. Degene die de veranderingen die de band tentoon spreidt kunnen omarmen, of hen die op momenten van een wat meer experimentelere aanpak en dromerige, sfeerrijke gedeeltes houden, hebben hier mogelijk een interessant, modern album aan. Ik vrees echter voor het vijftal dat er ook velen zullen zijn die de experimentele beweging die de band gemaakt heeft, niet kunnen of willen volgen.