Nee, Scarab lijkt niet op Nile, Scarab lijkt vooral op Scarab. En dat is verdraaid knap werk, want wat Scarab doet, is erg gaaf. Dat gezegd hebbende, moet ik toch even door de “Nile” intro heen. Sorry, maar als je Karl Sanders uitnodigt als gastmuzikant, dan vraag je er ook wel een beetje zelf om hé…

Ok. Een jaar of vijf na juweeltje ‘Serpents Of The Nile’ uit 2015 komt het Egyptische Scarab dus met de opvolger, ‘Martyrs Of The Storm’, inmiddels hun derde full-length. De band had ‘Nile’ in de titel van haar vorige plaat, komt uit Egypte, opende voor Nile bij een show in Dubai (in 2017) en… Heeft nu op deze plaat onder andere Karl Sanders van Nile als gast gitarist op bezoek. Onder andere, want naast Sanders komen ook Joe Haley (Ruins, Psycroptic), ex-Scarab lid Stephen Moss, Paul Nazarkardeh (o.a. De Profundis), Amduscias (o.a. Temple Of Baal) en Achraf Loudiy (Aeternam) en stukje lead gitaar toevoegen aan de ruim 50 minuten muziek die Scarab met deze schijf op de wereld loslaat. Of, zoals het vijftal het zelf omschrijft: dit album is bedoeld als statement uit naam van de wereldwijde brotherhood of metal, vandaar gastmuzikanten uit alle hoeken van de wereld.

Maar goed… Die Nile vergelijking hadden we op eerdere besprekingen in het Lords archief al als niet zo heel erg passend afgeschreven.

Scarab was namelijk op de vorige schijf al heel sterk op weg om aan hun eigen sound te werken en trekt die lijn op ‘Martyrs’ gewoon lekker stevig door. Waar de band ooit begon als op USA stijl geënte technische death metal band, zit men inmiddels stevig in de melodieus-maar-brute death metal hoek. Platitudes? Ja, ik hoor wat Vader, Morbid Angel, Behemoth, maar hoor zo nu en dan ook een vleugje Ayreon, misschien zelfs wat Dissection-achtige strofes, hier en daar wat Nocturnus? Fleshgod Apocalypse – maar dan niet zo rap-rapper-rapst-om-het-rappe en niet zo nerveus? Ach ja. De mannen zijn tegelijkertijd episch en progressief, bruut en technisch, strak en swingend. Er is ook op ‘Martyrs’ nog altijd veel plek voor melodie, tempowisselingen en flinke bakken leads en puik solo werk. De drums zijn retestrak, dan weer stuwend, dan weer vertragend, meeslepend, opzwepend en altijd aanwezig om een stevig stempel te drukken – hoewel de gitaar toch wel vaker de sexy spotlights steelt. Maar eigenlijk is er geen echt zwakke schakel aan te wijzen; de brul van Sammy Sayed, de toets / orchestrale partijen, het strakke riffwerk, de prima productie en intelligente songwriting… Alles werkt prima samen, om uiteindelijk een hele vette Scarab plaat op te leveren. En da’s mooi. Een melodieus swingende pletwals. Ik hou d’r wel van. Nou maar hopen dat ze niet wéér vijf jaar de tijd nemen! ‘Martyrs Of The Storm’ komt onder andere uit op CD en LP.