Ik maak me al een tijdje zorgen om Saxon. Hun laatste werk, de coverplaat ‘More Inspirations‘ klonk in mijn oren erg ongeïnspireerd en als klap op de vuurpijl verliet oerlid gitarist/componist Paul Quinn de band. De officiële reden was dat hij het vele toeren zat was, maar inmiddels treedt Paul heel regelmatig op met zijn bluesband The Cards en met zijn oude Saxon maatje Graham Oliver, dus daar zal heus nog wel wat anders achter zitten. Quinn werd vervangen door Diamond Head gitarist Brian Tatler, in eerste instantie alleen voor de live shows, maar ik heb me laten vertellen dat hij ook op ‘Hell, Fire And Damnation’ is te horen en er zelfs  materiaal voor heeft aangedragen.

Het doet me deugd te kunnen constateren dat het nieuwe  bloed in de band ook een trap onder de spreekwoordelijke kont is geweest voor zanger Biff Byford en zijn collega’s. Terug is de inspiratie, zowel muzikaal als tekstueel. Biff neemt je als een ware geschiedenisleraar mee langs onderwerpen als Marie Antoinette, Salem, Roswell en de Batttle Of Hastings. Zo leer je nog eens wat tijdens het headbangen. Want headbangen kun je tijdens het luisteren van dit nieuwe Saxon album. De band klonk in de laatste jaren niet zo hard als op deze nieuwe boreling. Luister maar eens naar het snelle ‘Fire And Steel’ (okay, de titel is niet zo origineel bedacht) of het lekker beukende ‘1066’.

De productie was weer van Andy Sneap en Biff zelf en is om door een ringetje te halen. Maar vooral de drums en slaggitaren klinken geweldig en raggen lekker het hele album door. Drummer Nigel Glockler verdient sowieso een pluim, want wat die man medisch allemaal te verduren heeft gehad (hernia, hersenbloeding) is geenszins in zijn spel terug te horen, eerder het omgekeerde. Wat een heerlijke houthakker!

De vraag van zo’n (prima) album van zo’n prima clubje Krasse Knarren is natuurlijk of er nieuwe fans geworven zullen worden met dit nieuwe product, of dat Saxon ineens in zalen van het formaat Ziggo Dome zal kunnen gaan uitverkopen. Ik gun het de  mannen van harte, maar ik denk dat ‘Hell, Fire And Damnation’ toch vooral zijn weg zal gaan vinden naar de (vaak enorme) collecties van Saxonfans, al was het alleen al om zo’n collectie compleet te houden. Toch wil ik bij deze aantekenen dat ‘Hell, Fire And Damnation’ één van de sterkste album is in de discografie van Saxon van pak ‘m beet de laatste tien jaar. Paul Quinn zal zich wel even achter zijn oren krabben.