Toen in 1982 het eerste Saxon livealbum ‘The Eagle Has Landed’ uit kwam, werd er een legendarische plaat geboren. Mijn eerste kennismaking met die elpee was op een opgenomen cassettebandje, met op kant B het even legendarische ‘No Sleep ‘Til Hammersmith’ album van Motörhead. Inmiddels zijn we 43 jaar en heel veel (ik ga ze niet eens tellen – alleen ‘The Eagle Has Landed’ kent inmiddels al vier delen) live platen van Saxon verder.

Vanwege de kwaliteit, de tijdgeest en de klassieke line-up van de band zal het niveau van ‘The Eagle Has Landed’ nooit meer worden gehaald. ‘Eagles Over Hellfest’ moet je dan ook niet aan die maatstaf toetsen – dat zou de lat veel te hoog leggen.  Zie de plaat meer als een op zichzelf staande, spontaan uitgebrachte registratie van Saxon anno 2024. En daar is helemaal niks mis mee, want ook in de huidige bezetting – Byford, Glockler, Carter, Scarratt en Tatler – staat Saxon nog steeds als een huis. Natuurlijk zit er sleet op de stem van Biff (pijnlijk hoorbaar op het nieuwe ‘Madame Guillotine’ bijvoorbeeld) maar goed, de man is inmiddels 74. Petje af, hoor. Drummer Nigel Glockler verdient andermaal een bos veren (of drumsticks) in zijn reet, want wat blijft hij strak trommelen.

Ten opzichte de klassieke liveplaat uit 1982 valt wel op  dat de gitaristen Doug Scarratt en Brian Tatler geen enkele moeite doen om de solo’s van hun illustere voorgangers Graham Oliver en Paul Quinn te benaderen. Met de klassieke solo’s van het klassieke duo in het DNA is dat soms wel even schakelen. Het meest indrukwekkende nummer van deze plaat vind ik dan ook niet één van de oude krakers (Dallas 1 PM’, ‘Strong Arm Of The Law’ en uiteraard ‘Princess Of The Night’), maar opener ‘Hell, Fire And Damnation’ dat ook tijdens het recente Saxon optreden in 013 het feest geweldig opende. Een klassieker in wording? Vraag het me over 43 jaar nog maar eens.

‘Eagles Over Hellfest’ is te koop als dubbelelpee en op CD als onderdeel van een 2CD heruitgave van ‘Hell, Fire And Damnation‘.