Saxon & Diamond Head – Doornroosje Nijmegen – 05 maart 2020
“De onvermoeibare Britse metal machine dendert door met ‘They Played Rock ’n Roll’, een ode aan Lemmy en Motörhead. Lemmy is niet meer, en de recente ziekte van Biff herinnert iedereen er weer eens keihard aan dat zelfs voor de groten der Aarde het leven vergankelijk is.”
Ze horen bij die kleine en immer kleiner wordende selectie bands die wel onsterfelijk lijken. Waar de groten ons langzaam maar zeker ontvallen blijft het machtige Saxon doorzetten. Vorig jaar onderging frontman Biff Byford nog een open-hart bypassoperatie, en in de maanden van zijn herstel werd een aantal shows aangekondigd om Biff weer terug op zijn podium te zetten. Een van die shows zou in Doornroosje Nijmegen zijn, met landgenoten Diamond Head als support. Ondergetekende was bij deze uitverkochte gebeurtenis, en dat was een memorabele avond!
11/03/20 I Tekst: Jori van de Worp I Pics: Victor Peters (Doornroosje)
Na een pre-party in Nijmegens enige rockcafé Backstage, begaf ik mij naar een bomvol Doornroosje waar het podium al helemaal klaar stond voor drie kwartier Diamond Head. De groep is natuurlijk het meest bekend van zijn oudste wapenfeit ‘Lighting To The Nations’ en uit die tijd is gitarist Brian Tatler het enige overgebleven bandlid. Veel van zijn recentere succes is toch vooral te danken aan het feit dat Metallica nogal fan is van de band en zowat de helft van hun klassiekere repertoire heeft gecoverd. Het feit dat Diamond Head begon met recenter materiaal van ‘The Coffin Train’ en ‘Diamond Head’ uit 2016 maakte de response van het publiek er niet minder om. Voor velen is Diamond Head toch een van die bands die je toch één keer in je leven gezien moet hebben, en voor velen was dit ook de eerste keer. Een grove telling van frontman Rasmus kwam uit op zo’n zeventien Diamond Head fans in het publiek, ik schat zelf het aantal wel iets hoger. Zeker is dat het aantal fans snel toenam toen de band overging op het spelen van de klassiekers als ‘It’s Electric’, ‘Helpless’ en ‘The Prince’. Als afsluiter natuurlijk ‘Am I Evil?’ en hierbij hoef ik natuurlijk niet te vermelden dat de hele zaal volledig uit zijn dak ging.
Ononderbroken blijft de stoomtrein aan klassiekers doordenderen en je zou met materiaal als ‘Battalions Of Steel’, een medley van ‘Dogs Of War’, ‘Solid Ball Of Rock’ en ‘Dallas 1pm’, en ‘Power And The Glory’ gewoon vergeten dat Saxon een band is die zich door loodzware periodes met minder werk heeft moeten slepen. De band heeft nooit opgegeven en het feit dat ook ‘Never Surrender’ werd gespeeld lijkt er in combinatie met een anekdote over de laatste Dynamo Open Air voor Pantera op te wijzen dat dit een boodschap is die deze nacht centraal stond. Hoe zwaar de tegenvallers in het leven ook zijn, blijf altijd knokken voor je idealen! Biff, Paul, Nibbs, Doug en Nigel lijken hun idealen op het podium te hebben gevonden, want het speelplezier spat er na al die jaren nog steeds vanaf. Het laatste deel van de show bestond naast ‘Never Surrender’ uit ‘747 Strangers In The Night’, ‘Crusader’ en uiteraard de uiteindelijke afsluiter ‘Princess Of The Night’. Twee uur Saxon, twee uur onvervalste heavy metal van de bovenste plank, dit was een avond om niet snel te vergeten en we hopen op nog vele jaren van de legendarische Britse band te kunnen genieten.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Leprous.