De trotse Schotse multi-instrumentalist Andy Marshall komen we regelmatig tegen op ons grillige pad doorheen alle metal genres. Tot 2012 maakte hij deel uit van Falloch, vanaf 2013 is Saor zijn muzikale uitlaatklep en sinds 2016 kwam daar ook nog Fuath bij. De muziek die hij maakt situeert zich in de black/folk/post metal hoek, maar wel met doordachte teksten over de geschiedenis van Schotland (vandaar de stijl Caledonian metal). Met recht vroeg Andy zich af waarom zoveel Scandinavische bands gretig in een ver verleden duiken op een heroïsche manier, terwijl het landschap en het erfgoed van Schotland amper bands inspireert. Vandaar dat Marshall meestal alleen werkt om de muze haar werk te laten doen. Voor dit album deed hij alleen beroep op Dylan Watson als drummer, alle andere instrumenten en zang komen van Marshall.

Dit artikel gaat over ‘Origins’, het vijfde album van Saor. We waren verheugd te merken dat Saor eindelijk onderdak gevonden heeft bij een groter label en ‘Origins’ is dan ook het debuut voor Season Of Mist. Wat meteen in het oog springt, is dat de songs ditmaal wat bondiger zijn en dat is me goed bevallen. Hoe mooi de muziek altijd ook was, nu – met songs met een gemiddelde lengte van 7 minuten – is het toch allemaal wat overzichtelijker. Ook al beweert onze protagonist dat voorganger ‘Forgotten Paths’ uit 2019 zijn meest open en toegankelijke album was, wij vinden dit nog veel meer pakkend. Misschien komt het wel omdat Andy in peis en vree kon werken tijdens de lockdowns en omdat hij in die vrije tijd veel naar klassieke heavy metal luisterde. De zes songs op ‘Origins’ verbazen constant met melodieuze solo’s die zich overal doorheen slingeren en door hun folkloristische aard dan ook nog een zekere lichtvoetigheid herbergen, al blijft weemoed in zijn muziek ook een belangrijke factor. Een ander kenmerk van deze nieuwe schijf is een zekere urgentie, een drive. Dat glorieuze, epische gevoel heeft vast met de strijdvaardigheid van de Picten te maken, het Schotse volk dat ooit moest vechten tegen o.a. de Vikingen. Dat is het door pagan geïnspireerde thema van ‘Origins’.

Aan ‘Call Of The Carnyx’ is meteen een boeiend verhaal verbonden. Een carnyx is een aloude Keltische oorlogshoorn waarop men blies als alle Picten moesten verzamelen om ten strijde te trekken. Het nummer gaat van tokkelende gitaren naar gevoelige leads naar tribale drums. Wat een opbouw! De uitval met melodieus gitaarspel wordt vergezeld van wazige cleane gezangen (weemoedig) tot er plots een acceleratie in vol black metal ornaat is. Fantastisch! Zang wordt vervolgens ook zwartgeblakerd, want Andy’s lagere grunt is veranderd in echt black metal strotgeweld. Naar het einde toe is er mooi solowerk op een rockende basis. Als het zo zit, dan gaat Saor van scores in de tachtig naar in de negentig. En het mooie is dat dit ontzag dat zich van me meester maakt bij de opener een blijvertje is. Want het blijft maar komen in ‘Fallen’ en ‘The Ancient Ones’. In folk gedrenkte gitaarmelodieën, erg veel solo’s, afwisselende zang (ook geregeld clean en er is ook nog Sophie voor samenzang met vrouw), even een drafje in post metal stijl, akoestische passages, vlijmscherpe black metal… zelfs een new wave basloopje aan het begin van ‘Aurora’. De acht minutensongs ‘The Ancient Ones’ en ‘Aurora’ zijn weelderige tracks waarin veel gebeurt, maar het is episch en met veel gevoel gespeeld. Het straalt liefde uit, geen kille atmosfeer van slachtpartijen uit het verleden. Er is meer black metal dan op de voorgangers, luister maar naar de heksenachtige passage in ‘Beyond The Wall’ en enkel in afsluiter ‘Origins’ is nog enige post metal zweverigheid te horen. Alle stijlen komen samen in een heerlijke ‘stew’ die ons opperbest smaakt. Je proeft de Schotse Hooglanden in deze muziek. Zonder twijfel de beste plaat die Saor tot nu toe gemaakt heeft en dit zal veel soorten metalfans aanspreken.