Oorlogen blijven een voortdurende bron van inspiratie voor bands, in het bijzonder metal bands. Er is een bepaalde Zweedse band wiens volledige carrière is gebouwd op songs over oorlogen en veldslagen, met een bijzonder fascinatie voor de Eerste Wereldoorlog (om de herinnering aan collega Marcel H., niet langer onder ons, levend te houden is dit “de band waarvan de naam niet genoemd zal worden”, maar je weet vast om welke band het gaat), maar ook in ons eigen land is er een vergelijkbare band. Sammath is de naam van het illustere black metal trio met een fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog die verdomd dicht in de buurt van een hyperfocus komt. Sammath viert dit jaar zijn dertigste verjaardag en heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld van een band die aanleunde tegen de epische viking black metal van bands als Bathory, tot een geoliede oorlogsmachine die als een Stuka in duikvlucht zich stort op de achteloze luisteraar waarbij de referenties eerder Marduk ten tijde van Panzerdivision Marduk en de vroege Satyricon zijn. Nietsontziende teringherrie op ramsnelheid dus, dat is wat Sammath op ons afvuurt met als gitaren vermomde Flak 38’s.

Het vorige album van Sammath heette ‘Across The Rhine Is Only Death’ en liet al weinig aan de verbeelding over. Het nieuwste album is getiteld ‘Grebbeberg’ en gaat over de verbeten en vergeefse bloedige strijd die het Nederlandse leger in mei 1940 leverde tegen de Duitse overmacht. Een strijd waarin de oud-oom van zanger-gitarist Jan Kruitwagen het leven liet en zijn verhaal staat centraal op dit zevende album van Sammath. Met songtitels als ‘Murderous Artillery’, ‘Last Gasp of the Dying’, ‘Tot De Laatste Granaat’ en ‘Stahl und Feuer’ is de toon gezet. De blastbeats nemen de vorm aan van mitrailleurvuur en de gitaarriffs komen aan met het geluid van inslaande granaten en het is soms moeilijk te vatten waar de archiefgeluiden ophouden en de black metal begint. Met andere woorden, zelden was de waanzin van oorlog beter in muziek gevangen dan op ‘Grebbeberg’. Dit is duidelijk andere koek dan de ‘War Pigs’ en ‘War (what is it good for?)’ die we maar al te goed kennen. In deze audio-hel (de eigen woorden van Sammath) valt op dat er toch nog ruimte is voor melodie. Het is en blijft iets voor ingewijden, een verworven smaak zoals dat zo mooi heet. Met andere woorden, ‘Grebbeberg’ is niet bepaald een album voor een beginner op het gebied van black metal. De tremolo gitaren en continue blastbeats zijn een soundtrack voor de horror en de wreedheid van oorlog. Er is weinig verhevens en edels aan, oorlog is iets lelijks en de muziek van Sammath – bloed, zweet en black metal – is de soundtrack. Opgenomen in een quasi-live setting in de studio met bijna geen overdubs is dit het soort black metal waarvan het cliché roept dat we die “trve” moeten noemen. Het grote verschil ten aanzien van al die trve metal uit de jaren negentig is dat dit een stuk beter klinkt, zonder dat er ook maar iets is afgedaan aan de intensiteit van de metal.

Als het laatste nummer versterft voelt het alsof er net een Tiger tank over je heen is gereden. Sammaths ‘Grebbeberg’ is een herdefinitie van het begrip intens.