Aan het Franse Hangman’s Chair de ondankbare eer om te openen voor de industrial grootmacht. De band beschrijft het harde leven van de stad van de liefde, Parijs. De emotionele aspecten die ze in de muziek leggen komt op mij niet heel goed over, maar het is in het publiek dan ook redelijk duidelijk dat het maar om één ding gaat vanavond. Desondanks, later bij de merch stand, waar ze overigens meer verschillende shirts hebben hangen dan Samael, hoor ik toch wat bijzonder positieve reacties en de band verkoopt zowaar wat spullen uit hun catalogus. Met name CD’s, uiteraard aan 40 plussers. Overigens is de leeftijdsspreiding vanavond niet teleurstellend.

Na een lang intro barst Samael na de outro van ‘Ceremony Of Opposites’ los, gevolgd door ‘Hegemony’ en ‘Samael’. Naast een groot aantal hits en uiteraard zonder net even die liedjes waar ik op hoop, speelt de band opvallend veel tracks van de laatste plaat. En ’Hegemony’ dat ook, aangezien het een zeldzaam goed album is, voor een band die al zo lang meedraait. Na ‘The Ones Who Came Before’ sta ik ineens vooraan en de mensen om mij heen hangen aan de lippen van elk woord van zanger Vorph.

De set duurt opvallend lang, want er zijn nou eenmaal veel nummers die niet overgeslagen kunnen worden. Ik vraag me ernstig af welke songs geofferd moeten worden na het volgende album. Overigens zijn ‘Solar Soul’ en ‘Lux Mundi’ onlangs opnieuw uitgebracht, dus ook daar moet nu wat accent op liggen. Maar het enige nummer dat nog vervangen zou kunnen worden uit de set zou ‘Avé’ kunnen zijn, hoewel ik hem wel tof vind, misschien ‘Luxferre’ nog, maar zeker lijkt dat ‘Angel Of Wrath’ gaat blijven. En ‘Black Supremacy’ zorgt ook voor een goed evenwicht binnen de set. In elk geval bestaat de kern uit materiaal van ‘Passage’, wat natuurlijk ook de blauwdruk voor de band bleek en ‘Ceremony Of Opposites’, wat de band definitief op de kaart zette.

De zaal is niet zo gevuld als je misschien zult hopen, maar als er elders in de regio ook grote dingen gebeuren, moeten fans nou eenmaal keuzes maken. Mijn keuze was duidelijk en het leidde tot een wederom onvergetelijke avond, waarin de unieke elementen van de band eens te meer duidelijk worden. Met een drumcomputer en een schreeuwende zanger verwacht je niet zo veel emotie, maar er is geen band in het genre dat op dat vlak in de buurt kan komen. Dat de zang van Vorph niet heel duidelijk te horen is, is een detail. Dan luister je maar wat beter. Drop lijkt zijn rol als gitarist als een op maat gemaakte jas te passen, maar de rol van bassist Pierre Carroz is minder zeker. Zijn presentatie is wat eigenaardig en ik heb ook qua spel niet het idee dat hij er helemaal lekker in zit. Details, de avond was geweldig en het publiek is na afloop zichtbaar geroerd door de inspanningen van de band rondom de Zwitserse broers Xy en Vorph. Ik zet Baroeg Open Air maar alvast op de kalender.