Sacred Steel heeft iets te vieren, want negen jaar na de voorganger ‘Heavy Metal Sacrifice’ is er eindelijk nieuw werk van deze Duitse veteranen van traditionele heavy metal! Het tiende album ‘Ritual Supremacy’ kwam op 25 april uit en die avond stonden ze op het Keep It True festival van jetje te geven. Dat zal vast een passend feestje onder gelijkgestemden geweest zijn!

Alleen zanger Gerrit P. Mutz en drummer Mathias Straub zijn na al die jaren nog van de partij. De in 2006 toegetreden gitarist Jonas Khalil heeft ook een behoorlijke staat van dienst in de band. In 2022 verloor Sacred Steel twee leden die al lange tijd in de band speelden, Kai en Jens moesten vervangen worden en dat gebeurde in 2023. ‘Ritual Supremacy’ is opgenomen met nieuwe gitarist Jörn Langenfeld (ooit in Coronatus) en bassist Toni Ieva die we nog kennen van Mystic Prophecy. Dit vernieuwde kwintet komt erg gemotiveerd over en de old school productie van de plaat – niet te veel toeters en bellen en minder veelgelaagd – komt de beleving ten goede.

Meteen bij het titelnummer – dat de plaat opent – ben je toch wel 30 jaar teruggekatapulteerd in de tijd. Die dominante scheur-leads! En die vurige twingitaren, melodieus maar strak! Dit is muziek uit de tijd van de jeansvest vol patches, een mens zou er nostalgisch van worden. ‘Leather, Spikes & Chains’ horen er ook bij, volgens het mediumtempo tweede nummer dat verhalende, stoere zang heeft, terwijl de opener eerder knekelachtig ruw werd uitgespuugd. We zijn best onder de indruk van de zang, zeker in het slepende, tragere ‘The Watcher Infernal’ dat we met recht epische heavy metal kunnen noemen. De gewichtige zanglijnen dragen bij tot dat gevoel. Het heeft iets ontwapenend dat aan onze jeugd doet denken. ‘A Shadow In The Bell Tower’ en het forse ‘Demon Witch Possession’ zijn gejaagder en sneller. Ook in langere songs houdt Sacred Steel zich overeind. Het na een lange aanloop zeer intens gezongen ‘Entombed Within The Iron Walls Of Dis’ (met gesproken stuk en heerlijke solo’s) en ‘Covenant Of Grace’ doen de episch ingestelde luisteraar echt deugd. In dat laatste pikken de gitaarornamenten en de overdachte zanglijnen op elkaar in, terwijl de gevleugelde teksten knipogen naar het occulte. Pure metal uit de tijd toen je nog naar de platenzaak rende om je verzameling aan te vullen! Na het energieke ‘Omen Rider’ is het traditiegetrouw dan ook tijd voor een sensitieve afsluiter in balladevorm. Geen zoeterig gedoe, maar een tekst die je doet vrezen dat de band overweegt om ermee te stoppen. Hopelijk niet, want dit album is van hoge kwaliteit. Misschien wilden ze hun vleugje dramatiek extra aandikken en dat resulteert in ieder geval in een puike song die de verbroederde metalhorden een traantje zal doen wegpinken en het samenhorigheidsgevoel aanwakkeren. Deze overtuigd en spontaan klinkende band kan nog jaren mee! Hopelijk duurt het weer geen decennium eer ze een volgend album uitbrengen, want zo tikken de jaren wel aan zonder veel inspanning natuurlijk.