De Noorse gitarist Ronni Le Tekrø werd wereldberoemd als spilfiguur en gitarist in hardrock band TNT. Met die band verkocht hij maar liefst tussen de vier en vijf miljoen platen. Hij wordt gelauwerd als één van de beste gitaristen ter wereld. Regelmatig werkt hij samen met jazzgitarist Terje Rypdal, maar hij is ook een gewilde studiomuzikant die op albums van divers pluimage te horen is, o.a. van Twisted Sister, Lana Lane, Enslaved, Brian Robertson en Ledfoot. ‘Bigfoot TV’ is zijn eerste soloalbum in zes jaar en hij maakte dit met een goed geoliede bezetting van rasmuzikanten om zich heen.

Wat is de stijl van Ronni Le Tekrø? Hij staat bekend voor zijn zingende solo’s met sterke melodieën, vergelijkbaar met Neil Schon in Journey. Anderzijds kan hij ook flink tekeer gaan tijdens zijn ‘machine gun’ techniek. Dit wordt slechts sporadisch aangewend, om des te meer effect te creëren. Op ‘Bigfoot TV’ staat Ronni’s kunst in functie van de negen songs die elk een welbepaald karakter hebben. De man blijft zich ontwikkelen als zanger, tekstschrijver en componist. Op dit nieuwe album gaan de teksten over zijn leven en waarden.

In de openingstrack ‘Life On Long Island’ is zijn goede vriend Tim Scott McConnell aka Ledfoot op bezoek, hij draagt een steentje bij in de achtergrondzang. Na geluiden van een Amerikaanse nieuwszender wordt een AOR tapijtje van gitaar en toetsen voor ons uitgerold. Ronni heeft een doorleefde stem en zijn vocale prestaties lopen vlot, heel het album lang. We horen een eerste schitterende gitaarsolo met hartstochtelijke inzet. Na deze meezinger is het rustige ‘Demons’ gladjes en beschouwend. ‘Moving Like A Cat’ stal meteen mijn hart! Ronni heeft duidelijk een close band met deze dieren en buiten het feit dat dit een vlot nummer is dat een glimlach op mijn lippen tovert, is het videoclipje met niks dan bewegende katten de max. Het aangename luistervoer blijft komen, waarbij A Handful Of Time’ wat folk invloeden heeft en ‘New Day In The Morning’ de oren doet spitsen met bluesy, zelfs Pink Floyd achtig gitaarwerk. Het thema van ‘U.F.O.’ is ook altijd leuk, het geeft me nog meer het gevoel dat Le Tekro wel beïnvloed is door de zangstijl van David Bowie. Ook een sterke song. Enige bezorgdheid om de wereld blijkt uit ‘Not Today’, maar vooral uit afsluiter ‘Eyes Of The Woods’ dat protesteert tegen ontbossing en de manier waarop we met bomen omgaan. Uit het leven gegrepen teksten met toegankelijke songs die goed in het gehoor liggen. Het geheel komt eerder Amerikaans (of Angelsaksisch zo je wil) over dan Noors, maar in de jaren tachtig was dat een uitgemaakte zaak. Deze gitarist heeft de gouden jaren nog meegemaakt en deze ruime ervaring levert een onderhoudend album op.