Het rouwproces voor het verlies van gitarist Piotr Grudzinski, die in 2016 plots overleed, heeft voor Riverside ettelijke jaren in beslag genomen. Dat is niet meer dan normaal en de melancholieke albums ‘Eye Of The Soundscape’ (2016) en ‘Wasteland’ (2018) zijn daar stille getuigen van. Op ‘ID.Entity’ gooit de Poolse progressieve rockband het roer echter om. Dit is een album om het leven te vieren en ‘ÏD.Entity’ is dan ook grotendeels een pak vrolijker dan zijn voorgangers.

Gitarist Maciej Meller (Quidam) heeft na jaren sessiewerk zijn plaats in het viertal gevonden en vult zijn rol in op passende wijze op dit eerste album waar hij voor vol aanzien wordt. Riverside is een band die steeds evolueert en zo is dat ook nu. Nemen we het eerste nummer ‘Friend Or Foe?’ even als blauwdruk, dan volgt er na een piano intro al vlug elektronica die eerder aan Tangerine Dream doet denken. Bovendien gooit men daar bovenop nog een aantal uiterst vlotte new wave elementen. Het is even wennen, want dit hupse sfeertje à la Bronski Beat (‘Smalltown Boy’) hadden we allerminst verwacht. Ook ‘Landmine Blast’ zorgt aanvankelijk voor wat verwarring: draaiende prog riffs okay, jachtige zang en bas, een afstandelijke sampler, je kunt het zo gek niet bedenken, zonder maar te spreken over het vrolijke melodietje van toetsenist Michal Lapaj dat altijd weer terugkeert. Gelukkig is er nog de beschouwende zang van Mariusz Duda. En na een jazzy bossa nova begin wordt ‘Big Tech Brother’ toch wel prachtig met herkenbare zang en uitwaaierende gitaren. Het was even wennen, maar ook al is de rest van het album ook redelijk ‘uplifting’, daar rijdt men geen scheve schaats meer.

Aan dit album ging wel degelijk wat denkwerk vooraf. Mariusz laat weten dat hij drie doelstellingen had. Hij zat men persoonlijke problemen, de gang van de wereld maakte het er al niet beter op en last but not least wou men de sterkste kanten van Riverside in het zonnetje zetten en dat zijn de live concerten. Dat betekent meer energieke passages en dat horen we dan ook in de volgende songs, om te beginnen in ‘Post-Truth’. Het dertien minuten lange ‘The Place Where I Belong’ verveelt geen moment en dat is ondermeer te danken aan de beschouwende teksten en zang van Mariusz en de sublieme textuur van de muzikanten. Hier gaan ze tot op het bod in een vrijuit progressieve track met vele wendingen. ‘I’m Done With You’ gaat in dezelfde lijn verder en afsluiter ‘Self-Aware’ is weer wat meer vrolijk zodat het even aanpassen wordt. Al bij al is deze eerlijke evolutie van de Poolse band een album dat even moet groeien, maar daarna veel soelaas biedt. Tenslotte trekt de artiest aan het langste eind wat integriteit betreft en dit album lijkt me wel een adequate weergave van hoe Riverside zich op dit moment voelt. Is dat niet het hoogste goed?