Het komt wel vaker voor dat geruzie binnen een band resulteert in meerdere versies van de groep waar het om gaat. Verschillende bandleden claimen de bandnaam en denken zo succesvol(ler) te worden. Van Saxon bestonden een paar jaar geleden nog twee versies. Queensrÿche is ook een goed voorbeeld. Of, in de popwereld, UB40. Daar zijn er nog steeds twee van. En verder natuurlijk Venom, Morbid Angel en zelfs Judas Priest, en de lijst gaat nog wel even door.

Kinderachtig geleuter natuurlijk, waar echt niemand wat aan heeft. Behalve de advocaten natuurlijk, die uurtje factuurtje schrijven bij dit soort gedoe. Van L.A. Guns bestaan (of bestonden) ook twee versies: als eerste natuurlijk de band met naamgever Tracii Guns en zanger Phil Lewis en als tweede Riley’s L.A. Guns, een band rondom de ex-trommelaar van de groep.

Steve Riley had er beter aan gedaan zijn eigen band een andere naam te geven. Dan had er nu, een paar maanden na zijn dood, niet zo’n negatieve zweem om zijn groep gehangen. ‘The Dark Horse’ is namelijk een heel lekker album. Maar ik denk toch dat veel potentiële kopers de plaat zullen negeren, ook vanwege het constante moddergooien in de (rock-)pers tussen de twee L.A. Guns-en. Lewis en Tracii hebben de laatste jaren geen moment onbenut gelaten om hun oude drummer voor lul te zetten.

En ja, zo lust ik er nog wel een paar. Tracii Guns: a. je hebt een meisjesnaam en b. je bent de grootste schlemiel in de rockgeschiedenis geweest door net voor de grote doorbraak uit Guns ‘n Roses te stappen. Ja, in de naam van Steve Riley moest ik dat toch even kwijt.

Even terug naar de man waar het hier om gaat: Steve Riley. Hij overleed op 24 oktober vorig jaar aan een longontsteking, slechts 67 jaar oud. ‘The Dark Horse’ komt dus postuum uit. Ik ken Riley vooral als drummer van Keel (hij is te horen op ‘The Right To Rock’ uit 1987 ) en W.A.S.P. op de klassieke albums ‘The Last Command’, ‘Inside The Electric Circus’ en ‘Live.. In The Raw’. Bij W.A.S.P. liet Riley al horen een behoorlijk Spartaanse drummer te zijn, niet door elk gaatje dicht te slaan, maar wel door een fijne swing in zijn spel te hebben. Zulks is ook te horen op ‘The Dark Horse’. Riley’s L.A. Guns is dan ook geen band rondom de drummer, maar gewoon een rockband uit L.A. De songs op ‘The Dark Horse’ zijn verrassend goed, eigentijds (knipogen naar de sixties, seventies en eighties, dat wel hoor) en liggen lekker in het gehoor. De productie is erg helder, de nadruk ligt gelukkig ook niet op de drums in de mix. Gitaren, drums en zang zijn goed in balans.

‘While I’m Away’ is een lekker rocknummer dat zo door de oude Stones (!) ingespeeld had kunnen zijn. Opener ‘Overdrive’ is een snelle rocker met lekker gitaarwerk en ‘Somebody Save Me’ doet zelfs  wat Led Zeppelin-achtig aan. De zang van zanger/gitarist  Kurt Frohlich lijkt op dit nummer wel erg op  dat van James Hetfield, maar het is wel een hoogtepunt op het album. Met ‘Sweet Summer Girl (Florida)’ bevat de plaat ook een fijne, typisch Amerikaanse rockballad, met een verhalende tekst. Ook een prima track. ‘Down Day Drag’ is een dikke knipoog naar de Engelse seventies band T-Rex.

‘The Dark Horse’ is een album dat je moet luisteren zonder na te denken over al het gezeik over de bandnaam. Het is bijzonder jammer dat Riley geen langer bestaan op deze aarde was gegund, want ik had deze groep graag eens live gezien. Het album is digitaal te beluisteren en zal pas in april een fysieke release krijgen; je voorbestelling voor de CD of het vinyl (in verschillende kleurtjes) kun je doen via de website van Golden Robot Records.