De Italiaanse progressieve power metal band Rhapsody Of Fire lijkt wel een kat met negen levens. De stamboom met splitsingen is intussen indrukwekkend, maar hier betreft het Rhapsody Of Fire met toetsenist Alex Staropoli als mentor en enig origineel lid. Met het aantrekken van gitarist Roby De Micheli in 2011 en zanger Giacomo Voli in 2015 is de band terug in rustigere wateren beland en hebben we te maken met een getalenteerd vijftal dat met grote regelmaat nieuwe albums uitbrengt. Destijds begon men met deze nieuwe bezetting aan een nieuwe saga, want zoals iedereen weet zijn de fantasierijke teksten een belangrijk kenmerk.

‘Challenge The Wind’ is het derde deel van de ‘Nephilim’s Empire’ saga met teksten die een rechtstreeks vervolg zijn op die van ‘The Eighth Mountain’ (2019) en ‘Glory For Salvation’ (2021). Het concept gaat over de ontwikkeling van het individu en over jezelf erkennen en accepteren. Dit is een metaforisch verhaal over het feit dat iedereen een held kan worden, afhankelijk van de daden die je stelt in je leven. Muzikaal zeilt de band op grote snelheid door acht nieuwe songs, want Staropoli legt er de nadruk op dat er ditmaal geen tragere nummers of ballades te vinden zijn op deze schijf. Anderzijds blijft het wel melodieus en aannemelijk om te volgen, dus ga je na enkele tracks geen sterretjes voor je ogen zien door de flitsende solo’s of donderende drums. Deze mannen kennen immers hun vak.

Neemt niet weg dat opener ‘Challenge The Wind’ gevuld is met snel gitaarwerk, dramatische orkestratie, vette keyboards en de zalvende stem van Giacomo. We kunnen niet genoeg benadrukken welk een prachtstem die man heeft! Ook in ‘Whispers Of Doom’ en het furieuze ‘The Bloody Pariah’. En dan is er ‘Vanquished By Shadows’ een kerntrack van zestien minuten! Leve de lange epossen, want dit is een compositie met heerlijke wendingen. En wat meer is: de meeste zang is extreem (denk aan grunts en zwartgeblakerde screams). Een massief koor zorgt voor onverbiddelijke repliek. En dit op een bedje van epische, monumentale, soms licht oosterse instrumentatie. De wending komt na zes minuten: even zijn er vredig tokkelende gitaren, dan plots snelle loopjes en een stop & go fragment, waarna de gitaar melodieus de draad terug opneemt. Na acht minuten is er even gefluister, dan stotende opsommende zang en dat mondt uit in een refrein dat meerdere keren herhaald wordt en een oorwurm is. De mammoetcompositie biedt ons dan nog virtuoze solo’s op gitaar en keyboards en eindigt met vredige tokkel. Dit is een uitdagende song die je toch meteen bij de lurven grijpt, proficiat heren! Nog vier typische Rhapsody Of Fire songs volgen in al hun weldadige overvloed, om dan te eindigen met ‘Mastered By The Dark’. Dat vangt kalm aan met akoestische gitaar en violen om daarna mediumtempo open te bloeien, maar wacht eens even. Hierin zit een volledig stuk verwerkt van die mammoetcompositie. Leuk, dat heb je met conceptalbums natuurlijk. In elk geval is de flow van dit album dik in orde. Fans van de band en elke symfonische metal fan kan dit dus zonder uitzondering aanschaffen en volop van genieten.