‘Signs Of The End’ is het nieuwe album. Was het een moeilijke bevalling of viel het nog mee?
Eigenlijk viel het vrij goed mee. We hebben er gewoon langer over gedaan dan anders. Dit keer hebben we bewust echt tijd genomen om eraan te werken. Vroeger wilden we altijd snel een product afleveren, zoals veel bands dat misschien nog doen. Maar nu dachten we: laten we er eens goed over nadenken. Waar willen we naartoe? Hoe willen we dat het klinkt?

We hebben veel geschreven, opgenomen, gespeeld, en zijn steeds weer teruggegaan naar de schrijftafel. Voor de allereerste keer kunnen we nu zeggen dat we echt tevreden zijn met alle acht nummers. We willen ze allemaal live spelen. Het zijn geen fillers, maar nummers waar we echt achter staan en hard aan gewerkt hebben. Ze kloppen in ons hoofd en voelen als ons.

Na vijftien jaar hebben we misschien wel het begin van iets nieuws gevonden. Reject The Sickness is altijd al een beetje Reject The Sickness geweest. Mensen kennen ons en weten hoe we klinken en wie we zijn. Maar nu voelt het alsof dit echt ons is. Dit zijn wij.

Niet dat jullie ooit een vrolijke band geweest zijn maar een titel als ‘Signs Of The End’ klinkt echt wel donker. Is dat een beetje geïnspireerd door de huidige wereldsituatie?
Meestal gaan onze teksten over mijn werk. Ik ben hoofdbegeleider in een voorziening voor meisjes tussen twaalf en achttien jaar, dus conceptueel gaat Reject The Sickness bijna altijd daarover. ‘Science of the End’ is een uitzondering. Dat nummer gaat eigenlijk over de mensheid en hoe wij onszelf volledig naar de zak aan het helpen zijn. Het is een oproep tegen het einde van alle wereldreligies en het dogma erachter, evenals alles wat met terrorisme te maken heeft. Als we zo blijven doorgaan, is het klaar. ‘Science of the End’ gaat hierover. Iedereen kijkt naar de wereld en wat er gebeurt. Ofwel gebeurt het en is het te laat, ofwel kunnen we nu nog iets doen. De tekst geeft geen antwoord, maar is meer een hersenspinsel over de absurditeit van religie. Het gaat niet specifiek over een bepaalde religie, maar over alles wat met terrorisme te maken heeft. Het gaat niet om een bepaalde strekking of type geloof, maar om alles wat anderen onderdrukt of een dogma oplegt.

Tijd voor een intro is er niet. Met ‘The Messenger’ wordt er van in het begin stevig ingehakt. Heb jij zoiets van geen tijd verspillen met een opbouwende intro maar er direct invliegen?
We hebben een intro geschreven die alleen op de cassette te vinden is. Dat is het enige medium waarop we het hebben gezet. We hadden een intro, maar we weten niet zeker of we er spijt van hebben dat het erop staat. We wilden hem sowieso niet op Spotify zetten of gebruiken voor de videoclip. Onze mixer, Christian, vond dat alles zo rechtdoor was. We hadden één nummer, ‘Fall From Grace’, dat een intro nodig had. We wilden niet alleen maar rammen, rammen, rammen. We hebben er goed over nagedacht en besloten die intro te gebruiken. Het is nu onze live intro. Het was volledig muzikaal, zonder toeters en bellen. Het paste heel goed in het concert. Maar we dachten ook: beter gewoon met de deur in huis vallen.

Uiteraard speelt agressie een grote rol in jullie muziek en gaat het er stevig aan toe. Toch hoor ik in het gitaarwerk op dat nummer ook iets van drama en verdriet. Is dat iets wat bewust gedaan is of ben ik de enige die dat erin hoort?
Ik denk inderdaad dat er zoiets te horen is. Dat vond ik ook al bij de vorige plaat, sinds Zoran van Bellegem bij ons speelt. De combinatie van Zoran en mij is verantwoordelijk voor de meeste muzikale zaken. We hebben een hele goede klik, maar bij hem zit er ook iets melancholisch in. De toon die hij kiest op zijn gitaar, dat klopt wel. De keuzes die hij maakt bij het opbouwen van zijn ritmes, hij is een heel goede gitarist en zou alle solo’s kunnen spelen. Maar hij houdt het graag vrij eenvoudig op melodisch vlak, terwijl er toch veel melodie in zit. Ik snap wat je bedoelt. Er zit iets melancholisch, iets triestigs in. Dat klopt.

Hoewel je death metal en metalcore speelt, is er hier en daar toch nog wat ruimte voorzien voor iets extra. Zo bevatten ‘We Enslave Angels’ en ‘Fall From Grace’ wat een episch begin. Wie let op die details en extra laagjes?
Dat geldt eigenlijk voor de hele band. We hebben een nieuw proces gevolgd. Vroeger zetten we altijd de muziek en de drum erop met twee leden, en dat was het. Dan gingen we de studio in en zagen wel waar we uitkwamen. Dat hebben we nu anders gedaan. We zijn gegaan naar “less is more”. We hebben veel dingen eruit gelaten en ook veel dingen opnieuw toegevoegd. Daardoor komen de details meer naar voren, bijvoorbeeld bij ‘We Enslave Angels’. Dat – core dat erin zit, daar is heel goed over nagedacht. Hoe luid moet dat staan? We hebben niet zomaar over één nacht ijs gegaan. We hebben heel goed nagedacht. Welke sfeer willen we hier brengen? En hoe gaan we dat doen? Het is echt goed doordacht. Daarom zijn we er zo trots op.

‘Signs Of The End’ mag je zo wat beschouwen als het absolute hoogtepunt waar zowat alles inzit. Is dat het nummer waar het meeste werk in zit ook?
Ik denk dat in ‘Dark Times’ het meeste werk is gestoken. Een deel van ‘Dark Times’ is een nummer dat we een beetje hebben bewerkt vanuit onze allereerste plaat. Omdat we nu vijftien jaar bestaan, hebben we een klein stukje uit een oud nummer genomen en dat verwerkt tot iets volledig nieuws. Er kroop zoveel werk in omdat het het moeilijkste was om tot een nummer te combineren. Maar ik denk dat het klopt wat je zegt: ‘Signs of the End’ is onze start voor de toekomst. Ik denk inderdaad dat daar alles samenkomt. We gaan een video-première krijgen voor ‘Signs of the End’ in Decibel Magazine. Ik moest toen een klein stukje schrijven, en wat ik geschreven heb, is vijftien jaar Reject The Sickness die in dat nummer samenkomt. Dat klopt wel. We zijn ook heel trots om onze afsluiter van die plaat te kunnen maken. Het is zeker niet het einde van Reject The Sickness.

Zelf werk je ook in de bijzondere jeugdzorg. Een plaats waar je echt wel wordt geconfronteerd met schrijnende toestanden. Hoe staat de echte Guy in het leven?
Hoe sta ik in het leven? Ik probeer mijn leven in balans te houden. Ik loop heel graag en ga drie tot vier keer per week hardlopen. Dat is voor mij de uitlaatklep van mijn werk. Op vrijdagavond ben ik veel met muziek bezig. Elk vrij moment vul ik met muziek. Dat is mijn leven: mijn gezin, mijn vrouw, mijn kind. Dat is de balans in mijn leven. Ik vul dat aan met hardlopen. Ik doe mijn werk supergraag en zie de jongeren waarmee we werken heel graag. En dan is er Reject The Sickness. Dat is voor mij dé uitlaatklep. Het is wat ik nodig heb om op maandag weer aan het werk te gaan en te zeggen: oké, we gaan er weer voor. Het is een beetje hetzelfde als hardlopen. Het helpt me ontstressen.

Ondertussen bestaat de band 15 jaar. Hoe zou je de evolutie van Reject the Sickness sinds de oprichting beschrijven?
Als je als jonge band begint, is de sky bij wijze van spreken the limit. Je ziet de eindmeet niet en wilt zoveel mogelijk doen, zelfs voor een appel en een ei spelen. Dat moet je allemaal doen. Nu zijn we veel concreter en weten hoe onze show eruitziet. Vroeger probeerden we van alles, wat logisch is. Welke stijl vinden we leuk? Tegen de tijd dat je dat allemaal hebt gevonden, zaten we echt wel rond 2016-2017. We zijn al heel lang bezig voordat we zeiden: nu beginnen we te voelen wie we zijn als band. Dat is de evolutie. Toen we dat hadden, kwamen we tot rust. Reject The Sickness kwam vroeger nooit tot rust. Ik ben de persoon die alles regelt, de “band-nazi” zoals ze zeggen. Je hebt het wel nodig, we hebben een mooie democratie, maar iemand moet de touwtjes in handen nemen. Ik voelde altijd onrust, ik wilde van alles doen en overal geraken. Nu hebben we die rust gevonden. Alle mooie dingen die komen, pakken we. In 2024 hebben we bewust bijna één optreden gespeeld en gezegd: we gaan werken aan de plaat. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben. Stilvallen was voor mij dood. Nu ben ik ouder, ik ben 46 jaar, en iedereen in de band is een stuk ouder. Die rust is er nu, vooral de rust en het genot van samenspelen. Als we morgen zouden stoppen met de band, kunnen we zeggen dat we echt mooie dingen hebben gedaan waar we trots op zijn. We zijn geen grote band zoals Fleddie Merculy, maar we hebben mooie dingen gehad. We zijn op tour geweest en ik hoop dat nog te kunnen doen. Maar die rust, de rust in de dingen die we mogen doen, dat is de grootste evolutie.

Jullie zaten al bij Mighty Music en bij WormHoleDeath. Opvallend is dat ‘Signs Of The End’ in eigen beheer wordt uitgebracht. Hoe komt dat eigenlijk?
Hoe komt dat eigenlijk? Wel, de plaat was af en we begonnen te zoeken naar labels, zoals we elk jaar doen. We hadden een bepaald budget in gedachten. Mensen die niet altijd in de muziekwereld zitten, denken vaak: wauw, je bent getekend bij een label. Maar als je realistisch en eerlijk bent, weet je dat het veel geld kan kosten om bij een label te tekenen. We kregen bepaalde aanbiedingen, maar dachten: wat hebben ze eigenlijk voor ons gedaan? We hebben bijvoorbeeld zelf Gordon Music ingeschakeld om onze plaat professioneel te promoten, omdat we vonden dat het anders niet veel zou opleveren. We hadden een budget, dat we samen hadden gespaard. We hadden een mooie pot om iets mee te doen. Toen dachten we: gaan we dat nu echt opnieuw in een label steken? We hebben labels gecontacteerd en bijna deals gehad, maar besloten het niet te doen. Sommige labels zaten vooral op Bandcamp, en we vroegen ons af of dat het bereik had dat wij wilden. We hebben ook met grotere labels zoals Massacre gesproken, maar dat kost allemaal veel geld. Uiteindelijk besloten we het zelf te doen en investeerden enorm in promotie. We hebben een distributiedeal bij Sonic Rendezvous, dus ons album ligt op de plaatsen waar wij willen dat het ligt. Voor ons is het nu een onafhankelijke release. Vroeger zouden we die rust niet gehad hebben. Een label op je plaat ziet er mooi uit en sommige labels kunnen echt dingen doen die jij als band niet kunt doen. Maar voor waar wij nu staan, en met de rust die wij nu hebben, kunnen we tevreden zijn met wat we gedaan hebben. Mike van Hardlife Promotion liet me weten dat we konden telefoneren met Marcel van Sonic Rendezvous. Toen dacht ik: zo kan het ook. En dan vind je het minder erg dat je geld uitgeeft aan promotie en andere zaken. We hadden een extra backdrop en het concept van het podium moest er zo uitzien. Dat kan allemaal omdat je meer controle hebt over de financiën. Die controle over het geld is eigenlijk wel beter. Bij vorige labels voelde het soms als geld in een put smijten. Vroeger zou je dat niet durven realiseren, maar je zit in een Belgische band. Loop niet naast je schoenen, het is ook maar wat je bent. Je bent Reject The Sickness. Dat is mooi, je ziet het supergraag. Dat is ons hart. Maar je kunt het zelf, momenteel kun je het zelf. Het mooie eraan is dat er ooit een label kan komen dat zegt: we doen nog een re-release of iets dergelijks. Of voor de volgende plaat, dat ze zeggen: we hebben iets gehoord dat ons echt aanspreekt. Waarom niet? Maar voor nu is dit voor ons voldoende. We denken dat we het zo ook kunnen doen.