De Finnen komen! Nou ja, niet allemaal maar Re-Armed wel. Compleet met een nieuw album onder de arm (het vierde): ‘Ignis Aeternum’. De mannen uit het land van de duizend meren brengen volgens eigen zeggen een flink potje death metal naar de lage landen, maar dat ben ik toch niet helemaal met ze eens. Re-Armed opereert in het genre waarin een band als Amon Amarth groot werd. Meer beïnvloed door de voorgaande thrash metal generatie dan door death metal, en overgoten met veel toetsen, mannenkoren en vooral veel meebrulbare refreinen.

Opener ‘Dive Within’ klinkt dan ook meer naar snelle thrash metal. Het geforceerd toevoegen van blastbeats (of eigenlijk: een poging daartoe) helpt er niet bij om het geluid meer naar death metal te doen neigen. Sterker nog, die beats klinken als heel irritant gerikketik wat onherroepelijk gaat irriteren. Bij de tweede track riep ik al spontaan ‘hou eens op met dat getik!’ tegen mijn koptelefoon. Verderop op het album staat ‘Ode to Life’ dat heel prettig afwijkt van de rest door de onwijs swingende basriff die in het nummer vewerkt zit. Hulde aan viersnarenplukker Juhana Heinonen. Hij draagt de track in zijn eentje naar een hoger niveau. Met ‘Eager To Collapse’ en het mooie ‘Words Left Unsaid’ nemen de stoere mannen gas terug en zou je zelfs kunnen zeggen dat het ze gelukt is om een tweetal powerballads te maken. ‘Resistance’ slaat daarna als hardste track van het album keihard terug. Daarna volgt nog een aantal hymne achtige tracks.

Ik weet niet of ik Re-Armed een plezier doe als ik ze neerzet als typische Scandinavische Viking death metal band. Op de festivals volgend jaar gaan ze het goed doen, zonder meer. Bier erin en meezingen maar. Ik hoop echter wel dat ze op het volgende album meer aandacht zullen hebben voor de drums. Het is zeker niet zo dat je album beter of stoerder wordt als je blastbeats aan je muziek toevoegt.