Pure Reason Revolution heeft nu evenveel albums na de reünie als in hun eerste periode: drie. De oorsprong van de band moeten we situeren in 2003 in Engeland, waar enkele studenten aan de universiteit progressieve rock gingen maken. Tot 2011, want toen volgde een lange stilte tot we in 2020 ineens het comebackalbum ‘Eupnea’ zagen verschijnen en nu gaat het vlot, want in 2022 volgde ‘Above Cirrus’ en weer twee jaar later beluisteren we de gesofistikeerde progrock op ‘Coming Up To Conscieousness’.

De kern van de band bestaat uit multi-instrumentalisten Jon Courtney en Greg Jong. Jon doet de leadzang, maar daarbij geholpen door Greg en vooral Annicke Shireen, waardoor lieflijke harmoniezang ontstaat die in elke song weerklinkt. Op dit album houdt men de songs vrij compact en men verwerkte er ook popinvloeden in van bands als Talk Talk, The Smile en Arctic Monkeys, maar gelukkig blijft het alom overheersende voorbeeld Pink Floyd. Vooral in het prachtige gitaarwerk is dat te horen. Er worden maar liefst vijf interludia tussen de songs geplaatst, de bedoeling ontgaat me. Gelukkig zijn de resterende acht ‘echte’ songs de moeite waard. Op zeven ervan horen we Guy Pratt op bas en daarmee verzilverd de band zijn connectie met Pink Floyd, want deze heer werkt nu nog steeds in Nick Mason’s Saucerful Of Secrets band. In één nummer speelt Jon Sykes bas en hem kennen we dan weer van The Pineapple Thief. Net zoals Bruce Soord trouwens die nog wat gitaar toevoegde en de mix deed.

Dit clubje van vooraanstaande muzikanten houdt het rustig en beschouwend, maar zorgt wel voor vredige, oorstrelende klanken. Het begin van ‘Dig Till You Die’ doet me trouwens even aan Neil Young denken, meer bepaald aan het begin van ‘Down By The River’. Om tot dit nieuwe bewustzijn te komen vind men soelaas in vrij donkere teksten, terwijl de muziek toch mild en onderhoudend klinkt. Wie hield van voorgaande albums na de reünie, zit ook met ‘Coming Up To Consciousness’ op een goede wei.