Palimpsest, zelfst. nw – 1) Perkamentrol die na afschrapping herschreven is. 

De band had geen betere titel kunnen kiezen voor hun vijfde officiële full-length want de inmiddels vol gepende geschriften van Protest The Hero waren ons inmiddels allemaal bekend. Na de stemproblemen die zanger Rody Walker velde en ervoor zorgde dat de band praktisch twee jaar stil heeft gelegen en na de vrij laffe, maar zelfstandig uitgebrachte EP ‘Pacific Myth’ lijkt de band op ‘Palimpsest’ echt weer even te willen bewijzen waar men staat en hoe essentieel de groep heren is geweest voor metalcore, progressieve rock en post-rock. 

En die bewijsdrang lijkt het allersterkst voelbaar bij Walker, die op ‘Palimpsest’ werkelijk waar alles uit de kast trekt. Zijn zangstijl is markant en theatraal, met enorme uitschieters en een bepaalde zorgeloosheid die we misschien vaker horen in de post-punk / math metal kant van het muzikale spectrum, maar die nog nooit zo gemeend voelde. Vooral zijn vibrato lijkt na de vocale struggles enorm vooruit gegaan en hij haalt hoogtes die ik eerder niet voor mogelijk hield en het klinkt allemaal open en heerlijk vrij. Neem het voorbeeld in ‘From the Sky’, wat over de Hindenburg ramp in 1937 gaat, en luister naar dat slotstuk; die meesterlijke opbouw, die spanning en dan die explosieve (woordgrap even daargelaten) apotheose. 

Deze band heeft de irritante gave om elk moment impact te geven, en dat einde van ‘From the Sky’ is er een uit velen. Hoe ze dat flikken in een plaat die bol staat van technisch vernuft, hoog tempo klappers en belachelijke, vocale vindingrijkheid zal me nooit duidelijk worden, vermoed ik. Of we nu naar het springerige ‘Little Snakes’ luisteren, met z’n verraderlijke breaks tussen coupletten en machtige refrein. Of de zieke screams op ‘Gardenias’ (zo bezeten heb ik Walker denk ik niet vaak gehoord). Of die blastbeats op ‘Soliloquy’ samen met dat teringstrakke 32e loopje in die dubbelgetrackte gitaren. En wat is dat toch dat het slotnummer altijd net dat laatste schepje erbovenop moet doen?! ‘Fortress’ had ‘Goddess Bound’ en ‘Goddess Gagged’, ‘Volition’ had ‘Skies’ en nu bereikt ‘Rivet’ met gemak hetzelfde doel. En potverdomme, die tekst ook: Once I built a railroad, I made it run / I made it race against time / Once I built a railroad but now it’s done / Brother can you spare a dime. 

De drie instrumentale interludes die de plaat doorspekken zijn de schaarse adempauzes die de luisteraar wordt verschaft. All systems go moeten de heren uit Canada gedacht hebben met ‘Palimpsest’ en het zorgt voor een plaat die sneller voorbij is dan je zou willen. Een mooier compliment kan ik de plaat denk ik niet geven. Ik kijk nu al uit naar mijn volgende luisterbeurt.