Een jaar geleden kwam het bericht van een ware leegloop bij Primal Fear en dat net nadat de Duitse betrouwbare band een nieuw contract bij RPM getekend had. Exit voor drummer Michael Ehré, bassist Alex Jansen (die twee jaar Mat Sinner verving bij live shows), en beide gitaristen Alex Beyrodt en Tom Naumann. Enkel zanger Ralf Scheepers en mentor Mat Sinner waren nog van de partij. Maar Primal Fear is een professionele band die kordaat naar oplossingen zoekt. Al spoedig kondigde men aan dat de Zweedse gitarist Magnus Karlsson de scepter overnam bij live shows en ook zou meewerken aan het volgende album. Hij was er al op de achtergrond bij sinds 2008, maar drie gitaristen in een band hebben we altijd wel erg veel gevonden. Nu kreeg hij zijn kans. Dat later de flamboyante Thalia Bellazecca als tweede gitarist werd aangeworven was een oogverblindende move. Achter de drums vinden we nu André Hilgers, ook een Duitse muzikant die her en der opduikt en weldra had men zelfs 25 songs geschreven waarvan er 13 op het reguliere album prijken en 15 afgewerkt werden.

Het is bewonderenswaardig hoe enthousiast en gedreven de band uit deze aderlating gekomen is en dan een album aflevert alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Maar zo kennen we Primal Fear: vastbesloten, stoer, krachtig en ja hoor, dominant. Het is geen wonder dat dit vijftiende studioalbum ‘Dominant’ getiteld is want zelfbewust speelt de vijfkoppige band weer de sterren van de hemel, ook live nu Mat Sinner hersteld is en de coronapandemie als een schim uit het verleden vervaagd is.

Het is altijd een feest van herkenning wanneer we een nieuw Primal Fear album beluisteren – en dat geldt ook voor ‘Domination’ – want songs als het strak uitgevoerde ‘The Hunter’, het uptempo ‘Destroyer’ en het melodieuze, goed in het gehoor liggende ‘Far Away’ doen alle eer aan de nalatenschap van traditionele heavy metal bands als Judas Priest en konsoorten. ‘Scream’ en ‘Crossfire’ zijn zelfs ongemeen heavy. Maar er is veel afwisseling, zodat de epische ballade ‘Eden’ met Melissa Bonny in duet met Ralf als lange track dan weer blaakt van sensitiviteit. Men voegt zelfs een instrumentale track toe, ‘Hallucinations’, om de nieuwe gitaristen ruim baan te geven. Als laatste track komt men in ‘A Tune I Won’t Forget’ tot inkeer met toevoeging van strijkers en piano. Maar de meeste songs stralen gewoonweg de energie van een nieuwe start uit. ‘Domination’ maakt duidelijk dat de band klaar is voor een nieuwe veroveringstocht van metal fans over de hele wereld.