Vooraleer de muziek te bespreken, volgt eerst een beetje geschiedenis. Ergens begin jaren negentig vormden vijf jongeren de death metalband Phobia uit Noorwegen. Ze waren tussen de twaalf en achttien jaar oud en repeteerden ergens in een jongerencentrum in het stadje Haugesund. Dat centrum had in een vorig leven nog dienst gedaan als slachthuis, vandaar de naam van de tapes.

In dezelfde periode waren de eerste zaden van black metal al gezaaid en dat genre kon in Noorwegen niet meer tegengehouden worden. Dat is zowat de reden dat Phobia slechts een kort leven werd gegund. Ondertussen zijn er al enkele bands met de naam Phobia zodat ons Phobia het bijvoegsel Norway heeft gekregen. Normaal zou er geen kat meer gepiept hebben ware het niet dat drie leden van Phobia toch wel een prominente rol zouden spelen in de Noorse muzikale toekomst. Grutle Kjellson en Ivar Bjørnson richtten later Enslaved op en Hein Frode Hansen Theater Of Tragedy.

Het enige wat Phobia uitbracht waren de demo’s ‘Feverish Convulsions’ en ‘The Last Settlement of Ragnarok’ met in totaal vijf verschillende nummers. Samen met enkele bonussen die als ‘rehearsal’ benoemd worden, vormen ze nu de de slaughterhouse tapes.

Opvallend is dat ze muzikaal eerder een vorm van doomige death metal spelen met af en toe wat black metal invloeden. De zang is een enorm diepe grunt die bijna buitenaards klinkt. Ivar maakt gretig gebruik van keyboards die hier zorgen voor een extra luguber sfeertje. Denk gerust aan die eerste Rotting Christ albums waar ook geregeld gebruikt werd gemaakt van een keyboard. Het is vooral het gitaarwerk dat verbaasd. Zware gedowntunede riffs maar ook inventieve leads en zelfs wat progressief gitaarwerk in de trend van Pink Floyd. Daar is al te horen dat bepaalde leden in de toekomst een grote rol zouden spelen in de metalwereld. Het enige waar je aan moet wennen is de opnamekwaliteit die enorm blikkerig klinkt. Op de demo’s valt het nog mee maar op de rehearsals is de mono nogal overheersend. Leuk dat Nuclear War Now! Productions dit nog ergens heeft kunnen opdiepen heeft en het nu uitbrengt. Toch is het voor mij eerder een verzamelobject dan vernieuwende muziek.