Op onze voortdurende ontdekkingstocht doorheen de verschillende releases in alle subgenres van metal, komt het eerder zelden voor dat een album je van bij de eerste luisterbeurt in zijn greep heeft en niet meer loslaat. Aandacht, want met ‘The Constant Void’ van de grotendeels Duitse progressieve metal band Philosophobia is dat net gebeurd! Alles klopt aan dit tweede studioalbum van het vijftal dat deze kanjer gecreëerd heeft! Dit terwijl het naamloze debuut uit 2022 ook al overal met lovende recensies werd overladen. Ik moet mijn collega’s gelijk geven.

Centrale figuur van Philosophobia is gitarist Andreas Ballnus en enig opzoekwerk leert me dat hij ook actief is in het bijzonder sympathieke Perzonal War en ooit ook even betrokken was bij Agrypnie. Hij schreef alle songs voor elk album en doet dat fantastisch! Drummer is ook een bekende figuur: Alex Landenburg kennen we o.a. van Kamelot en Cyhra. Bassist Kristoffer Gildenlöw is er niet meer bij, daarvoor kwam Sebastian Heuckmann in de plaats, ook een krak zo te horen aan zijn inventieve loopjes. Laten we de belangrijke rol van Tobias Weissgerber op keyboards niet vergeten, want zijn duels met Ballnus zijn nu al legendarisch. Alles staat of valt met een goede zanger en laat die Griekse Domenik Papaemmanouil nu net uit het perfecte hout gesneden zijn met zijn emotierijke cleane vocalen en af en toe een ruwere semi-grunts opstandigheid.

Volgende punt is de negen songs, goed voor 65 minuten hoogstaande progressieve metal in het straatje van Dream Theater, Pain Of Salvation, Kamelot of zelfs DGM. Daar zit de broodnodige variatie in want na een mysterieuze intro gaat ‘King Of Fools’ met stevige prog metal van start. Ruwe opgefokte zang met ballen gaat gepaard met puike melodieën en enig gevoel voor drama. Let op het vuurwerk tijdens solo’s op gitaar en keyboards. Ik heb het gevoel dat de plaat als thema ‘vergeten worden’ heeft, de schrik om als mensen in nietigheid te verdwijnen in een groter geheel. Waarom staat er anders ‘The Forgotten’ op? In twee delen zelfs en samen een half uur sublimiteit doorheen een muzikale reis die terugkerende stukken heeft. De kern van de compositie pakt je zodanig dat ik ‘m nu al kan mee zingen, meevoelen en er heerlijk in opgaan. En dat moet je als artiest toch maar kunnen in zo’n mammoetcompositie! Ik ga hier niet in details, maar de flow van deze brok muziek is perfect. Er is veel variëteit te vinden op deze schijf. Het instrumentale ‘f 40.8’’ is energiek en inventief. Anderzijds is de band er ook in geslaagd om twee rustpunten in te bouwen en dat zijn niet zomaar ballades, maar toonbeelden van melancholie en innerlijke verscheurdheid. Oordeel zelf tijdens ‘Will You Remember?’ en even later ‘Underneath Grassroots’. De band weet ook smeuïge rock aan te bieden met ‘The Fall’ en dan is er natuurlijk als apotheose dat grandioze tweede deel van ‘The Forgotten’. Hoeven we nog te vermelden dat dit alles excellent gemixt en gemastered werd door Phil Hillen (Powerwolf en Kamelot)? Het wordt moeilijk om dit op een derde album nog te overtreffen, maar eerst gaan we uitgebreid genieten van ‘The Constant Void’.