De behoorlijk binnenkomende eerste indruk is dat deze band niet vies is van een portie scheurende gitaar; dit kan leuk worden! Het eerste nummer ‘Get Wasted’ is een lekkere up-tempo rocker die bij mij associaties aan Deep Purple en Ronnie Montrose oproepen en gelukkig is de uitvoering ook best goed te noemen. De zang is niet geweldig, wordt het ook niet verderop op deze cd, maar echt storend wordt het ook nergens. Het navolgende ‘Low Down Bitchin’’ doet me heel erg aan onze eigen Herman Brood denken; stuwende piano en zelfs de Hongaarse versies van De Bombita’s en Bertus Borgers zijn er bij. De door de band zelf genoemde invloeden van Stones, Black Crowes, en Tom Petty zijn duidelijk te horen, maar je zou ook The Faces, Quireboys en zelfs Cockney Rebel kunnen ervaren. Een zeer afwisselend plaatje met invloeden van de zestiger tot de negentiger jaren, waarbij de bij het eerste nummer aangekondigde woeste gitaar wel iets meer ruimte had mogen krijgen van mij persoonlijk. Enkele aanraders: opener ‘Get Wasted’, ‘Down An’ Lonely’ met fijne riff en mooi samenspel tussen orgel en gitaar en de gedreven titeltrack ‘Fly Forever’.