Het mooie van re-releases is dat het je tussen de oren terug kan nemen naar een totaal andere fase in je leven. Dat klinkt misschien een beetje vaag maar wanneer ik uitleg dat ik in 1991, toen “Testimony of the Ancients” van Pestilence uitkwam, in militaire dienst zat dan begrijp je mijn standpunt wel. Andere tijden waren het in 1991 en, zoals muziek dat op vele manieren kan doen, is in dit geval het derde album van Pestilence onwijs belangrijk voor mij geweest in die periode. Elke treinreis van en naar de kazerne maakte “Testimony” zijn rondjes op een cassettebandje in mijn walkman. In één van de metalblaadjes die ik destijds las, werd de link gelegd tussen de bands Death (waar ik gek van was, vooral van hun album “Spiritual Healing” dat een jaar eerder uitkwam) en Pestilence en dus was mijn interesse gewekt.

Wat Death en Pestilence in die tijd met elkaar gemeen hadden (naast een aantal gezamenlijke tours) was de experimenteerdrift en progressiviteit in hun muziek. Zelfs door metalfans verafschuwde instrumenten (zoals keyboards!) en vanuit andere muziekstromingen geleende arrangementen maakte de death metal van beide bands veel spannender dan dat van hun collega’s. Voor de moed die daarvoor nodig was, had en heb ik een diep respect. In deze review beperk ik me uiteraard verder tot Pestilence.

De groep had in 1991 wat te bewijzen. De eerste twee platen “Malleus Maleficarum” (1988) en “Consuming Impulse” (1989) waren populaire albums die het bovendien internationaal goed hadden gedaan. Toen boegbeeld Martin van Drunen uit beeld verdween was, het aan gitarist Patrick Mameli om Pestilence te herstarten en bovendien de rol van frontman over te pakken. In plaats van een deel 2 van het eerste of tweede album te maken, kwam Mameli op de proppen met “Testimony of the Ancients”. Bruut was het album nog steeds, maar ook zeer vernieuwend. Niet alleen voor de band, maar voor het gehele genre. Er werd nog steeds gegrunt. De songs waren bruut, erg goed opgebouwd en voorzien van flitsende gitaarsolo’s. Toch was er iets anders. De nummers waren in een aantal gevallen toegankelijker. Vanuit de Jazz en Fusion sijpelden er invloeden door. Althans, dat las ik in verschillende interviews met de band die rond die tijd verschenen. Als metalhead luisterde ik immers helemaal niet naar Jazz en Fusion. Op een nummer als “Land of Tears” (waarbij ook een videoclip werd geschoten) was zelfs een rustig middenstuk te horen met een dubbele gitaarlead (Mameli en Patrick Uterwijk) waarvoor het  Iron Maiden duo Adrian Smith/Dave Murray zich niet had hoeven schamen.

“The Secrecies of Horror” trapt het album lekker af. De ondersteunende keyboards (Kent Smith) zijn in dit nummer al goed waar te nemen. En toch haalde het niets af van de rauwheid, dynamiek en bruutheid van de track. Sterker nog, het kwam de sfeer enorm ten goede. Dat sfeertje kwam ook goed tot zijn recht op alle intermezzo’s die de nummers met elkaar verbinden op het album. Wanneer je de tracklist voor het eerst bekijkt, zou je de indruk kunnen hebben dat “Testimony” wel erg veel nummers bevat. Niets is minder waar want tracks als “Bitterness” en “Impure” zijn slechts korte stukjes tussen de nummers door. Ze bleven echter allemaal hangen in mijn grijze massa en zijn haast zo belangrijk als de echte nummers op het album. De muskiet in “Blood” bijvoorbeeld, of de porno op de achtergrond in “Impure”, de harp in “Darkening”; ze dragen allemaal bij aan de volledigheid en eenheid van het album.

De sound van de plaat (Scott Burns) is geweldig en de (nog al eens wisselende) bezetting van Pestilence was in 1991 ook niet mis. Naast Mameli en Uterwijk horen we op “Testimony” Marco Foddis op drums en gelegenheidsbassist Tony Choy op bas. ‘From Cynic’ zoals destijds (en op deze re-release ook) op de hoes pronkte. Het collectief speelde de (nu) klassieke tracks “Stigmatized”, “Testimony” en vooral “Twisted Truth” megastrak in.

Genoeg over mijn lofzang van dit album. Wat maakt deze re-release interessanter dan de re-release die Hammerheart in 2017 al van het album uitbracht? Welnu, dat zijn de extra opnames die je er bij krijgt. Er is een extra LP/CD bijgevoegd waarop de opnames (van Vara’s Vuurwerk ongetwijfeld) te horen zijn van Dynamo Open Air in 1992. Op de CD krijg je er zelfs ook nog de opname bij van het concert dat de band gaf in Nighttown in Rotterdam in datzelfde jaar. Het verschil tussen de stem van Patrick Mameli wanneer hij het publiek toespreekt ten opzichte van zijn grunt stem is prachtig om te horen. Hij was duidelijk onder de indruk in Eindhoven!

Ik weet dat Patrick Mameli zich het liefste richt op de huidige staat van de band en de daarbij horende recente release “Exitium”. Dat snap ik helemaal, en dat is zijn volste recht. Toch veerde ik even op toen ik vernam dat “Testimony Of The Ancients” volgend jaar in zijn geheel live vertolkt gaat worden. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Gelukkig.

Dat een stel Nederlandse pummels uit het Oosten van het land één van de belangrijkste death metal albums ooit heeft gemaakt is natuurlijk al een prachtig verhaal op zich. Dat de soundtrack daarbij in mijn oren nog steeds actueel klinkt is een extra verdienste.