Perturbator, dat is toch die gast die vorig jaar curator zou zijn van Roadburn – voordat er iets misging in de wereld? Dan is het logisch dat het nieuwe album ‘Lustful Sacraments’, het eerste album in vijf jaar – aandacht krijgt hier op Arrow Lords of Metal, toch?

Zo simpel is het niet. Als er ooit twijfel was of een act wel paste in onze nauwkeurig afgebakende kadertjes, dan was het wel nu. Perturbator is alles behalve metal. Iemand met een gitarenallergie kan nog steeds uitslag krijgen van ‘Lustful Sacraments’, maar de hoeveelheid snaarinstrumenten valt in het niet bij de alomtegenwoordigheid van de synthesizers en drumcomputers. Voor wie nog nooit van Perturbator heeft gehoord, de Franse eenmansband van James Kent is het schoolvoorbeeld van darkwave, die vreemde samenkomst van gothic, industrial en EBM. Meer nog dan op zijn eerdere werk is Kent op ‘Lustful Sacraments’ de erfgenaam van Bauhaus, Depeche Mode, Clan of Xymox, Front 242 en vooral Sisters of Mercy. Niets, maar dan ook werkelijk niets verraadt dat Kent zijn muzikale carrière begon als gitarist in diverse lokale black metal bands.

In songs als ‘Excess’ en  ‘Secret Devotion’ hoor je de duistere synthesizerklanken die in de jaren tachtig zo populair waren. De echoënde drums, voortgebracht door de afstammelingen van Doktor Avalanche en mineurakkoorden in combinatie met de lijzige doomvocalen zorgen ervoor dat deze synthesizermuziek heavy is, zij het op een compleet andere manier dan we in de heavy metal gewend zijn. Die ongebruikelijke zwaarte wordt in de metalwereld – in een deel daarvan althans – opgepikt, wat verklaart waarom optredens van bands als Perturbator, Kælan Mikla, Gallops en She Past Away op metalfestivals tegenwoordig niet meer als vreemd worden ervaren. Het is alsof de metalfans aanvoelen dat de uitwerking misschien anders mag zijn, de bron hetzelfde is.

‘Lustful Sacraments’ is een ultiem doemalbum en is op een bepaalde manier vergelijkbaar met Cattle Decapitation’s ‘Death Atlas’: beide albums zijn een nihilistische visie op de onvermijdelijke ondergang van de mensheid, de niet te bevatten en niet te stoppen neiging tot zelfvernietiging. Maar waar Cattle Decapitation de misantropie vormgeeft in onmenselijk harde en compromisloze death metal, daar zoekt Perturbator het in een lethargische berusting, vormgegeven in ijzige keyboards en mechanische ritmes met daaroverheen vreugdeloze, bijna verdoofd klinkende vocalen.

Nee, een vrolijk album is de nieuwe Perturbator niet geworden. Intrigerend en meeslepend is het daarentegen absoluut. Avontuurlijke metalfans en verstokte gothics met heimwee naar de jaren tachtig vinden zeker iets van hun gading in ‘Lustful Sacraments’.