Eindelijk gerechtigheid nu Persefone door Napalm Records getekend is, want de voorafgaande vijf albums waren zondermeer indrukwekkend en elke progressieve metal fan die geen bezwaar heeft tegen wat extreme zanglijntjes zou deze band al lang op handen moeten dragen. De complexe tour de force van dit zestal uit dwergstaatje Andorra heeft zelfs een intellectueel aura, niet alleen in de teksten terug te vinden, maar ook in de gesofistikeerde cleane zang van toetsenist Miguel Espinosa die telkens nog beter wordt. Zet daar de rauwe brulboei Marc Martins tegenover met zijn verschroeiende grunts en screams en er is op vocaal gebied ook vuurwerk gegarandeerd.

De opvolger van ‘Aathma’ (2017) heeft de eclectische titel ‘Metanoia’ en bevat tien complexe, wispelturige composities. De ingewikkelde structuren vereisen een topproductie en na klasbakken als Jens Bogren, Logan Mader en Jacob Hansen mocht de al even vermaarde David Castillo zich ditmaal laten gelden om dit nieuwe album te laten knallen. Geen paniek, de man werkte al eerder met Leprous, Soen en Opeth en dan weten we dat hij voor geen kleintje vervaard is. Sterker nog, deze bands bevinden zich in hetzelfde muzikale spectrum als Persefone. Tony Lindgren deed de mastering.

Persefone speelt technische progressieve death metal met schitterende contrasten. De titeltrack is een veredelde intro met passende, ijle zang van Einar Solberg van Leprous. Weldra wordt zijn etherische stem voorzien van symfonische bombast en drama. Voor we het beseffen zitten we bij de groovende riffs van ‘Katabasis’ dat opstuift als een in het nauw gedreven stier met onrustige, progressieve krabbels, symfonische zweverigheid en wulpse electrosnufjes. Veel om te bevatten, maar makkelijk is Persefone’s muziek nooit geweest, dus het klinkt wel vertrouwd wanneer we na de screams en grunts, plots poeslief worden benaderd door egale zangpartijen. Drukke muziek en hoekig, dat noteer ik bij ‘Architecture Of The I’, maar daarna zit men alweer temidden van vurige gitaarsolo’s en weemoedige cleane zang. Men maakt gelukkig niet de fout om alleen maar hectisch en overdonderend tekeer te gaan, want ‘Leap Of Faith’ is een oase vol ingetogen rust met rijke klankpatronen en orkestrale dimensies. Daarna kunnen we er weer tegenaan en dat is nodig in het acht minuten durende ‘Aware Of Being Watched’ dat aanvangt met springerige keyboards, stevige riffs en mooie cleane zang, maar weldra uitblinkt met virtuoze solo’s. Er zijn tal van wendingen, maar er is opvallend weinig gitaar te horen. Soms had ik de indruk dat toetsen (en electro) meer prominent aanwezig is dan kunst- en vliegwerk op de gitaren, maar echt ontleden is allerminst nodig, want Persefone slaagt er toch in om nog te behappen te blijven na enkele luisterbeurten.

De single ‘Merkabah’ heeft namelijk het perfecte evenwicht gevonden tussen zalvende ingetogen passages en uitzinnige screams/grunts. Bekijk de videoclip en je bent verkocht. Het laatste deel van dit album is grotendeels instrumentaal, maar je mist de zang toch niet in het beklijvende ‘Consciousness part 3’ dat elf minuten van je tijd in beslag neemt. Fans zullen hier weten dat dit nummer een vervolg is op enkele tracks van het album ‘Spiritual Migration’ uit 2013. En dan is er tot slot ‘Anabasis’ dat wordt opgedeeld in drie stukken. Het eerste deel is geënt op piano en ambient klanken, later ook strijkers. Het tweede deel is heftige en intense prog met afwisselend cleane (Anathema achtige) zang en extreme brulpartijen, maar ook heerlijke instrumentale kunst. En het derde deel vormt een sfeervolle outro met piano, zweverige woordeloze zang en viool. Dit zesde studioalbum ‘Metanoia’ is een stevige kluif muziek die aandacht van de luisteraar vergt, maar met deze copieuze muzikale maaltijd komen we de duistere winter wel door.