Pentagram (Chile) zag het levenslicht al in 1985 en heeft sindsdien een legendarische status verworven binnen de metalgemeenschap. Hun roem is niet zozeer te danken aan een lange lijst van albums, aangezien hun debuutalbum ‘The Malefice’ pas in 2013 verscheen en nu pas de opvolger daarvan. De band is vooral beroemd om hun pionierswerk tijdens de eerste golf van extreme metal in de jaren ’80, naast grootheden als Possessed, Celtic Frost en Sepultura. Hun cultstatus komt voornamelijk voort uit hun talloze demo’s en hun actieve rol in de tape trading scene van de thrash metal, waardoor ze zowel in Chili als op internationaal niveau bekendheid verwierven.

De vier bandleden zijn tevens betrokken bij diverse andere muzikale projecten, waarbij Anton Reisenegger de meest prominente is, met zijn werk bij Brujeria en zijn eigen band Criminal. Uit eerbied voor hun Amerikaanse naamgenoot voegden ze in 2012 het achtervoegsel (Chile) toe aan hun naam.

Na een wachttijd van elf jaar is ‘Eternal Life Of Madness’ eindelijk uitgebracht door het Franse label Listenable Records. Het intrigerende artwork van Santiago Caruso, waarop een hoofdloos menselijk wezen op een stenen troon zit, maakt het al visueel zeer aantrekkelijk.

Het album bestaat uit elf nummers die in totaal vijfenvijftig minuten duren en biedt een uitstekende mix van death- en thrashmetal. Er is een duidelijke voorkeur voor old school death metal, maar alles wordt gepresenteerd met een frisse en moderne benadering. Dit wordt meteen duidelijk met het openingsnummer ‘El Imbunche’, dat een krachtig ritme heeft. De zang van Anton Reisenegger is helder en het viertal weet hoe ze boeiende muziek moeten maken.

Het volgende nummer, ‘Possessor’, wordt langzaam opgebouwd in een trager tempo, waarbij de zang pas na een minuut begint. Dit patroon wordt enigszins herhaald in ‘Omniscient Tyrant’, dat terugkeert naar de jaren tachtig en doet denken aan Black Sabbath en hun onweerstaanbare riffs. Je blijft genieten van onweerstaanbare riffs, nummer na nummer, met het afsluiter ‘No One Shall Survive’ als absoluut hoogtepunt. De tragere riffs in het begin doen denken aan Celtic Frost, waarna het nummer uitmondt in een onweerstaanbaar death- en thrash festijn.