Vandaag schrijf ik over de band Pattern-Seeking Animals en niet over Spock’s Beard. Waarom schrijf ik dat er expliciet bij? Als je kijkt naar de bandleden die in deze band spelen dan had dat namelijk zomaar gekund, ze hebben namelijk allemaal in Spock’s Beard gespeeld of doen dat nog steeds. Twee jaar geleden startte liedjesschrijver John Boegehold het project en riep de hulp in van zanger/gitarist Ted Leonard, drummer Jimmy Keegan & bassist Dave Meros. Deze samenwerking resulteerde in het vorig jaar uitgebrachte zelf getitelde album. De samenwerking beviel blijkbaar zo goed dat de muzikanten, nog geen jaar later, het tweede album ‘Prehensile Tales’ uitbrengen.

Om eerlijk te zijn is het debuutalbum stilletjes aan mij voorbij gegaan. Ik heb de bandnaam wel eens voorbij zijn vliegen, en wellicht zelfs een liedje van ze gehoord, maar niet meer dan dat. Dat is best vreemd voor iemand die graag naar Spock’s Beard luistert. Het is natuurlijk ook niet verrassend dat de muziek van Pattern-Seeking Animals lijkt op die van de bekendere progressieve rock band. Hoewel ik wel verschillen hoor tussen de twee bands ligt de stijl toch wel redelijk in het verlengde van Spock’s Beard’s laatste paar albums. Toch is de muziek nog iets minder speels en richt het zich nog meer op sterke melodieën en goed opgebouwde composities. En dat doen ze niet onverdienstelijk, de muziek bevat genoeg elementen om de liedjes interessant te houden, ook degene die tien minuten of langer duren. Het enige dat je de band wel kan verwijten is dat de muziek niet vernieuwend of avontuurlijk kan worden genoemd, er zijn toch wel veel bands tegenwoordig die een vergelijkbaar geluid produceren.

Muziek hoeft niet altijd uniek te zijn, als het maar goed is. Pattern-Seeking Animals heeft met ‘Prehensile Tales’ een goed album uitgebracht, welke misschien zelfs beter klinkt dan de muziek die Spock’s Beard de afgelopen jaren heeft geproduceerd. Toch kan ik mij niet helemaal losschudden van het feit dat de muziek geen eigen geluid heeft, of dat het mij zo omver blaast dat ik dit album blijf luister. Echter verwacht ik niet dat ik over een paar jaar nog aan dit album zal denken. Het is in ieder geval een plaat die veel fans van het genre wel kunnen waarderen, ik zou het hen dan ook zeker aanbevelen om dit album een luisterbeurt te gunnen.