Een erg typische progressieve rockplaat is dit en dat is niet verwonderlijk met een bezetting die diep geworteld is in die van de Amerikaanse heren van Spock’s Beard. Het grappig genaamde Pattern-Seeking Animals werd namelijk als vrijblijvend zijproject van Spock’s Beard toetsenman John Boegehold opgericht toen hij materiaal over had dat niet aan bod gekomen was bij de hoofdband. Om dit uit te werken en op te nemen deed hij beroep op zijn (ex)collega’s. In 2019 kwam het debuut uit, gevolgd door ‘Prehensile Tales’ in 2020. Dit derde album ‘Only Passing Through’ pikt de draad van de voorgangers naadloos op. Het biedt songs die enerzijds het avontuurlijke element niet schuwen, maar anderzijds de luchtigheid van popmuziek in zich dragen.

Zo is opener ‘Everdark Mountain’ een speels liedje dat weemoedig gezongen wordt door Ted Leonard. Zijn gitaarspel mag op dit album meer schitteren dan vroeger en dat is zeker een goede beslissing. De single ‘I Can’t Stay Here Anymore’ is frivool, de zang wordt ondersteund door brede toetsen, want je merkt natuurlijk dat hier een toetsenist ook de componist is. In dit nummer doet de harmonieuze samenzang sterk aan Yes denken. Men heeft allerlei ongebruikelijke instrumenten toegevoegd, maar de blazers zijn het meest prominent. Luister maar naar het dertien minuten lange progwerk ‘Time Has A Way’ dat zelfs voor een niet-fan van blazers te waarderen is. Mooie momenten op diverse instrumenten als orgel, bas, viool en trompet, terwijl de scherpe zang ook de verhalende trend van Genesis vertoont. Zo schouwt Pattern-Seeking Animals alle facetten van hun sound (mix en mastering door de vertrouwde Rich Mouser).

Dat geluid is globaal genomen dikwijls beschouwend en introvert in ‘Rock Paper Scissors’ en het titelnummer, maar charmeert met speelse ritmes in ‘Said The Stranger’ dat best een hit kan worden. Na het jazzy gestructureerde ‘Here With You With Me’ zijn er nog twee bonustracks die zeker niet overbodig zijn. ‘Just Another Day At The Beach’ legt meteen de link met de volgende progressieve rock van Björn Riis (en Airbag) die ik als volgende progressieve release onder de loep ga nemen. Zo blijkt het leven, net als voor Pattern-Seeking Animals, een opeenvolging van gebeurtenissen waar een patroon in zit. Dit zijproject wint trouwens aan ernst. Als alles meezit, kan de band eindelijk live gaan spelen in 2022 en Boegehold heeft besloten om al zijn inspiratie voortaan te reflecteren in Pattern-Seeking Animals. Dit project is niet langer een vrijblijvend tijdelijk gebeuren, maar een continue constellatie die op zich staat. Tot meerdere eer en glorie van John Boegehold en alle Spock’s Beard fans.