Patriarkh is de reïncarnatie van één van de twee Batushka bands die de laatste jaren regelmatig live te zien waren op wereldwijde podia. De Poolse band werd alom geprezen om zijn imposante samensmelting van black metal met liturgische gezangen en etnische geluiden uit Byzantijnse orthodoxe hoek, vijf jaar geleden vereeuwigd op het debuutalbum ‘Hospodi’. Helaas werd Batushka verscheurd door onenigheid tussen de twee leiders van de band en dat leidde naar een langdurig getouwtrek via het gerecht. Patriarkh is de band met zanger Bartlomiej Krysiuk en zijn gevolg. Hij besloot niet langer te wachten op een uitspraak en nu, begin 2025 en na talrijke afscheidsconcerten nog onder de naam Batushka, een nieuwe start te nemen met vers werk als zijnde Patriarkh. Eveneens een passende naam vanwege de religieuze connotatie.

‘Proror Ilja’ vertoont een prachtige ontwikkeling in het totaalgeluid van de Polen. Je kan niet zeggen dat ze een kopie van het debuutalbum gemaakt hebben. De band was altijd het meest indrukwekkend op een podium, maar ‘Proror Ilja’ is een muzikale reis waar de avontuurlijke luisteraar diep kan op ingaan. Het is een conceptalbum over de zelfverklaarde profeet Elijah uit een dorp waar Bart vandaan komt. De man was vooral in de jaren dertig en veertig actief in die buurt (tot en met de jaren zestig zelfs) in de grootste Europese sekte van die tijd. Het album bestaat dan ook uit acht delen die allemaal de locale naam ‘Wierszalin’ als titel dragen.

De songs leunen op het contrast tussen black metal (zowel in de gitaren als de zang van Bart) versus het vrome element van serene (koor)zangen die een grote devotie vertonen. Ditmaal gebruikt men echter veel meer authentieke, zuiver klinkende folk instrumenten die qua sfeerschepping heel belangrijk zijn. De muziek wordt nog meer episch en groots gemaakt met orkestrale, symfonische grandeur en veel koorzang. Klare mannenkoren zijn in de meerderheid, maar er zit ook veel vrouwenzang in: in het vierde deel bewaarde men een sterrol voor zangeres Eliza Sacharczuk met haar zuivere, weemoedige stijl. Erg mooi! Melancholie is trouwens nooit ver weg in de Slavische volksaard en men drukt zich uit in verschillende talen (met voor het eerst ook in het Pools). Gesproken stukken klinken steeds waardig en plechtstatig, het contrast met Bart’s knekel screams is immens. We kunnen ons al voorstellen dat sommige fans van het eerste uur dit te gepolijst vinden (een kwestie van ‘true’ zijn en beter willen weten), maar daar staat tegenover dat Patriarkh het talent heeft om ver buiten zijn huidige niche te treden en bijgevolg zelfs fans van Wardruna of Heilung kan begeesteren, ook al gaat dit over een totaal andere folklore en cultuur. Dit album bewijst dat er nog groei zit in hun orthodoxe kunst. Voorlopig blijft hun aanpak bovendien origineel en enig in zijn soort.