Elk jaar een album uitbrengen is enkel weggelegd voor bijzonder explosieve songschrijvers. Gitarist Dan Lorenzo – ooit oprichter van Non-Fiction en Hades – is zo iemand. In 2021 richtte hij samen met drummer Johnny Kelly (jarenlang in Type O’Negative, nu in Danzig) Patriarchs In Black op en sindsdien brengt het duo – geholpen door verschillende zangers en bassisten – elk jaar een nieuw album uit. Na voorganger ‘Visioning’ had hij alweer zeventien nieuwe songs, waarvan er veertien op dit vierde album ‘Home’ terecht zijn gekomen.

Dan Lorenzo beperkt zich nooit tot slechts één stijl, afwisseling van smaak doet eten en zo krijgen we weer een mix van klassieke doom metal, southern rock vibes, een beetje stoner en grunge, maar bovenal de sfeer van Amerika. De nieuwe dingen die Lorenzo wenst te melden zijn meer akoestische gitaren, viool en strijkers voor de stemmigheid en zelfs fluit. En natuurlijk een hele lading ferme riffs die zinderend van doom de huiskamer doen trillen. De mannen konden gebruik maken van heel wat zangers en bassisten om hun materiaal te vervolledigen. De zanger die het meest te horen is, is Mark Sunshine, maar laten we de songs eens nader bekijken.

Bij het vrij korte ‘Hymns For The Heretic’ verwacht je een intro, maar het is al een volwaardige rockgranaat met Kyuss-achtige zang van Kyle Thomas (Alabama Thunderpussy en Exhorder). De lijzige zang wordt omringd door stoere riffs en solo’s. ‘Call Me’ is meteen raak. Een doomachtige sfeer heerst met akoestische gitaar en weemoedige zang, al wordt het later uptempo en kent het enkele interessante wendingen. Karl Agell (COC ten tijde van ‘Blind’) is hier de geknipte vocalist. Een swampy vibe is steeds aanwezig, zeker in de scheurende gitaren van ‘Burn Through Time’. Vervolgens kunnen we volop genieten van de intrede van (weemoedige) strijkers in het intermezzo ‘Frisson’. ‘Kaos’ heeft een verklarende titel en deze oproer gaat waarschijnlijk weer terug naar de New Yorkse hardcorescene. We vinden eerder soelaas in de zompige riffs van ‘Storm King’ en de wel erg kalme, maar heerlijk rustige track ‘Celestial Yard’ vol weemoed. ‘Where You Think You’re Going’ is de meest veelgelaagde track. Rapper DMC wordt hier van repliek gediend door de vrouwenzang van Sarah Sovak en men vermeldt zelfs ene David Freis als derde zanger. Veel violen en fluit komen er ook bij kijken. In ‘Beline’ is het basspel en de strijkarrangementen van gastmuzikant Eric J. Morgan. Daar staat het sobere bluesy ‘Enough Of You’ met Frankie Diaz lijnrecht tegenover in al zijn eenvoud. Rapper’s delight kunnen we niet ontwijken in ‘Ready To Die’ en dan is er nog een flirt met vroege Black Sabbath tijdens ‘Shadows Grasp’ en om af te ronden is er nog het grotendeels trage ‘Sweet Blood’ met lijzige zang en riffs, een beetje grunge ook en een reflectief einde. Net als bij de vorige albums is diversiteit in smaak dus aan de orde, maar daar hebben we in dit geval niets op tegen.