Het is voor iemand die de opkomst van de thrash metal in de jaren 80 van de vorige eeuw (zoals ikzelf) bijzonder leuk om te merken dat er een volgende generatie is opgestaan om de vlag van het genre over te nemen. Daarmee is de toekomst van thrash metal voorlopig gewaarborgd en dat doet het oude metal hart goed. Paralysis is zo’n (in dit geval Amerikaans) bandje dat vrolijk met de erfenis van de thrash aan de gang gaat. Het jonge viertal knalde een tiental knallers op de band en deed dat bovenal op een prettige manier. Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van ‘Mob Justice’ is de open, nogal droge sound van het album waardoor alle instrumenten voldoende ruimte krijgen om ze als luisteraar goed te kunnen volgen. Zo is bassist Patrick Harte een genot om naar te luisteren, want wat een onwijs lekkere swingende manier van spelen heeft deze gast. Een nummer als ‘Oblivious’ wint daardoor punten.

Geopend wordt met de instrumentale titeltrack van het album, waarna de band met ‘Master Manipulator’ direct het visitekaartje aflevert: technische uptempo thrash metal vol (soms lekker onverwachte) tempowisselingen en swingende hooks. ‘Yet I stay’ is daar een mooi voorbeeld van. Hoe afwisselend de muziek is, des te eentoniger is echter de zang. Zanger/gitarist John Plemenik kent maar één manier van zingen waarbij de naam van Joe Duplantier van Gojira opkomt als grote inspiratiebron. Sommige gedeeltes in nummers van Paralysis gaan hierdoor (onbedoeld denk ik) op Gojira lijken, terwijl de band dat helemaal niet nodig heeft. Zoveel is wel duidelijk: de groep heeft zowel op het gebied van instrumentbeheersing als songwritersskills genoeg talent in huis om uit te groeien tot een belangrijke band in het genre.

Ik verwacht dat deze tweede langspeler van Paralysis deuren gaat openzetten voor de band. Wie neemt deze blaaskaken op sleeptouw als er weer getoerd mag worden?