De jaren negentig waren nog maar net van start gegaan, toen we gebiologeerd de videoclips van ‘Pity The Sadness’ en ‘Embers Fire’ op MTV’s Headbangers Ball zagen passeren. Dit was mijn eerste kennismaking met Paradise Lost. Zij waren verantwoordelijk voor mijn acceptatie van grunts in muziek, samen met My Dying Bride en Anathema. Niet voor niets werden zij de Holy Trinity uit Yorkshire van death/doom/gothic metal genoemd. Het werd een grillig pad, waarbij we na ‘Draconian Times’ (1995) wel eens met de ogen knipperden vanwege een quasi stijlbreuk in een soms onverklaarbare nood aan experiment, maar de laatste jaren is de band teruggekeerd naar zijn stijl van toen met verrukkelijke albums als ‘The Plague Within’, ‘Medusa’ en ‘Obsidian’ als resultaat. Sterker nog. Tegenwoordig zijn zij – na het ‘haar in de boter’ bij My Dying Bride – de enige van de drie bands die nog op volle kracht presteert en je telkens verbluft achterlaat bij nieuw werk.

‘Obsidian’ ligt nu al vijf jaar achter ons, maar Paradise Lost heeft niet stilgezeten. Nick en Greg amuseerden zich intussen met het gotische project Host en het inmiddels dertigjarige ‘Icon’ werd heruitgebracht in nieuwe, opnieuw opgenomen versie. Bovendien bleef de band enthousiast optreden. Het zeventiende album is ‘Ascension’ intussen. De titel spreekt boekdelen en maakt zijn naam waar als een ietwat verheven pleidooi voor een rottende wereld, een bad vol treurnis en vergane glorie waarin het zalig baden is om het aardse lijden te verzachten, want het biedt ook verlichting door het sprenkeltje hoop dat aan het einde van de tunnel verschijnt. Daarom werkt deze tot op het bot melancholische muzikale reis van meer dan een uur therapeutisch en louterend.

Het gaat niet minder dan indrukwekkend van start met het weergaloze ‘Serpent On The Cross’ dat langzaam opbouwt met huilende gitaren van Greg Mackintosh en een oerschreeuw van Nick Holmes naar energieke erupties waarin de essentie van klassieke heavy metal doorschemert. De ruwe grunts illustreren de urgentie van deze muzikale worp in zes minuten en je hebt meteen het gevoel dat dit niet beter kan. Dit moet zowat het nummer zijn dat hier ten huize dit jaar het meest door de boxen gegalmd is! Het geschenk ontluikt omzichtig, want de eerste cleane zang van Holmes horen we in het strak stompende ‘Tyrants Serenade’ om dan meteen koers te zetten naar het volgende hoogtepunt. Het sacrale ‘Salvation’ is als langste en traagste track een meesterwerk waarin een begrafenismelodie het voortouw neemt – de leads en meanderende gitaarsolo’s van Greg kunnen niet genoeg geprezen worden – met kerkklokken en rondcirkelende raven. Naast grunts en cleane zang van Nick is er ook een stukje meer verkondigende zang en daarin herkennen we Alan Averill (Nemtheanga van Primordial). Of waarin het VK niet te kloppen is dus, kanjers onder elkaar… De eerste single ‘Silence Like The Grave’ trekt de kaart van kwieke gothic metal, maar dan weerklinken fraaie akoestische gitaren in ‘Lay A Wreath Upon The World’ om dit zachte en clean gezongen treurlied te verrijken. Enige esoterische vrouwenzang schept nog meer sfeer. Voor een cascade aan voortdurende leads verwijzen we graag naar het gedrongen gezongen ‘Diluvium’. Greg noemde ‘Savage Days’ een donkere versie van ‘One Second’ in ons interview en de sensitieve, cleane zang staat centraal. Zo weet Paradise Lost ook in de volgende songs te beklijven, met een piano intro bij het sensitieve ‘The Precipice’ en vlotte gothic/doom strakheid in ‘This Stark Town’. Dit album is als een pleister op de wonde van het lijden in deze verdoemde wereld, met de hoop op verlichting. Tristesse noblige! Een waar meesterwerk!