In tegenstelling tot sommige van mijn collega’s alhier was ik zelf erg onder indruk van het vorige Ozzy Osbourne album ‘Ordinary Man’. Hoewel het album in retrospect misschien iets te overgeproduceerd klinkt en ik me nog steeds kan ergeren aan een uitvinding als autotune, staan er wat mij betreft ijzersterke composities op.

Ik was dan ook niet verdrietig toen ik vernam dat de opvolger snel zou komen en dat het team rondom onze “Double O” vriend niet gewijzigd zou worden, dat wil zeggen op het productionele en compositorische vlak. En dus treffen we op ‘Patient Number 9’ opnieuw Andrew Watt aan als producent en voornaamste songschrijver. Die laatste rol deelt hij met het vrouwelijke talent Ali Tamposi. Uiteraard staat Ozzy zelf als “John Osbourne” bij elke compositie vermeld als schrijver, maar dat zou zomaar een zakelijke reden kunnen hebben.

Een groot verschil met de voorganger is dat Zakk Wylde terug is van weg geweest. De oude Ozzy- en huidige Pantera snarenplukker heeft solo’s ingespeeld op zes nummers en is ook als slaggitarist te horen. De rest van de basis aan muzikanten (en componisten) op ‘Patient Number 9’ zijn drummer Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) en bassist Robert Trujillo (bekend van Metallica maar ook al eerder in dienst geweest bij de Osbournes). Op bas is ook Duff McKagan te horen (Guns ‘N’ Roses) en, erg bijzonder, op de nummers ‘Parasite’ en ‘Mr. Darkness’ zijn de laatste opnames te horen van de inmiddels overleden trommelaar Taylor Hawkins (Foo Fighters). Op de binnenhoes en in het CD boekje worden alle muzikanten per track genoemd, dus je kunt tijdens het luisteren fijn nalezen naar wie je eigenlijk zit te luisteren.

Dan de tracks en de gitaristen. Want daar heeft Ozzy een blik van open getrokken deze keer en het zijn echt niet de minsten, al wilde Jimmy Page (Led Zeppelin) niet mee doen. Ozzy heeft altijd een neusje gehad voor talent op gitaar (of was dat toch Sharon?) gezien de goden die hij vroeger in zijn band had; ik noem Randy Rhoads, Jake E. Lee, Joe Holmes en, vooruit dan, Zakk Wylde. Deze keer is er echter gekozen voor legendarische oudgedienden, die je eigenlijk helemaal niet zo snel op een Ozzy Osbourne album zou verwachten.

Op het ijzersterke openingsnummer ‘Patient Number 9’ is bijvoorbeeld Jeff Beck te horen die in het nummer een solo neerzet die iets steviger is dan wat ik van hem zou verwachten. Het titelnummer kent verder een spannende opbouw, een oorwurm van een refrein en een melancholische tekst waardoor het één van mijn favoriete tracks van het album is geworden. Beck is verder nog te horen op het rustigere ‘A Thousand Shades’.

Oud Black Sabbath collega Tony Iommi mag schitteren op ‘Now Escape From Now’ en het al eerder vrijgegeven ‘Degradation Blues’. Het zijn niet toevallig de twee zwaarste tracks van het album waarbij Iommi wat mij betreft op de tweede van de genoemde nummers het best uit de verf komt. Door het gebruik van een mondharmonica moest ik bij dit nummer ook direct aan Sabbath’s ‘The Wizard’ denken.

De naam van Mike McCready van Pearl Jam komt niet direct bij me als ik aan gitaarhelden denk. Toch laat de man in ‘Immortal’, dat overigens op de vinyl versie van het album de opener is, even horen wat hij in zijn mars heeft (NB: en hij blijkt ook een ‘Eruption‘ in huis te hebben). Lekker nummer ook, dat hint naar het einde van een menselijk leven en misschien wel dat van Ozzy zelf. Zakk Wylde mag zijn (zeer herkenbare) spel (ik noem het zelf vaak gejengel maar daar doe ik hem onrecht mee) tentoonspreiden in achtereenvolgens ‘Parasite’ (lekker heavy en géén KISS cover), ‘Mr. Darkness’, ‘Nothing Feels Right’ en ‘Evil Shuffle’. De laatste doet zijn naam eer aan (luister eens naar dat einde!) maar van dit rijtje staat ‘Mr. Darkness’ bij mij op de hoogste plaats. Een heerlijk afwisselend nummer dat vol zit met spannende tempowisselingen en dito gitaarwerk.

Iemand die je echt niet verwacht op een Ozzy album is Eric Clapton, die te horen is op het ietwat poppy  ‘One Of These Days’. Clapton speelt met iets meer vervorming op zijn gitaar dan wat we van hem gewend zijn en mede daardoor past zijn spel best goed bij het nummer. De laatste drie tracks van de plaat ‘Dead And Gone’, ‘God Only Knows’ (géén Beach Boys cover) en ‘Darkside Blues’ zijn min of meer bonustracks die niet onder doen voor het andere werk op ‘Patient Number 9’. ‘Darkside Blues’ is een korte, smerige bluestrack die je moet luisteren met vijf dubbele whisky’s in je mik en een dikke sigaar in de mondhoek.

Ik had zelf verwacht dat Ozzy’s vorige plaat ‘Ordinary Man’ zijn laatste zou zijn. Zijn gezondheid laat immers flink te wensen over. Ik ben blij te kunnen constateren dat het opnieuw gelukt is een sterk album af te leveren. Door de terugkeer van Zakk Wylde is ‘Patient Number 9’ harder en donkerder uitgevallen dan zijn voorganger. De meeste tracks hebben een gevoelige of melancholische strekking. En ja, een goede zanger is Osbourne nooit geweest dus hier en daar doet de techniek zijn werk. Het stoort me minder dan op ‘Ordinary Man’ moet ik zeggen.  Ondanks de weigering van Jimmy Page om op het album te spelen flikt Ozzy het nog een keer: ‘Patient Number 9’ hoort gewoon in elke hardrockcollectie thuis.