Voor menigeen in de metal community zal het heengaan van Ozzy Osbourne voelen alsof een familielid is overleden. Zo voelt het voor mezelf in ieder geval wel. Ozzy was een vast gegeven in de metal wereld, of je nou van zijn muziek hield of niet. Ozzy was er altijd. En zal er altijd zijn. Zijn overlijden komt nog geen drie weken na zijn emotionele zwanenzang op het podium in zijn eigen Birmingham, een dag na de bekendmaking van het nieuws dat die show als bioscoopfilm zal worden uitgebracht. Je zou er haast van gaan denken dat één en ander op elkaar is afgestemd.

Mijn kennismaking met Ozzy’s muziek vond pas plaats tijdens zijn solocarrière. Ik was Ozzy-technisch een laatbloeier. Natuurlijk kende in Black Sabbath’s ‘Paranoid’ wel van de radio, maar de echte verdieping kwam pas toen mijn oudere broer (zo gaat dat toch?) mij ‘Mr. Crowley’ liet horen van het ‘Blizzard Of Ozz’ album waarvan een exemplaar geleend was van de plaatselijke fonotheek. Dat zal in 1981 zijn geweest. Ik weet nog goed dat niet alleen het stemgeluid van Osbourne zelf indruk maakte, maar ook het geweldige gitaarwerk van Randy Rhoads en het briljante toetsenintro van Don Airey. Om nog maar niet te spreken over het onderwerp van het nummer.

Rockjournalist en tv-presentator Mick Wall wakkerde het vuurtje een aantal jaren later verder aan, vooral via zijn ‘Monsters Of Rock’ kabel-tv programma op Sky Channel waarin hij steevast clips van ‘Rock ‘n Roll Rebel’, ‘Bark At The Moon’ (beid van het Salt Lake City 1984 concert), ‘Shot In The Dark’ en ‘The Ultimate Sin’ (Ozzy Oil!) draaide. Ozzy (of zijn echtgenote en manager Sharon) had een neusje voor talent, want Jake E. Lee maakte op mij net zoveel indruk als Randy. Mick noemde Ozzy steevast zijn ‘Double ‘O’ Friend’.

In omgekeerde volgorde ging ik na die tijd pas het Black Sabbath materiaal ontdekken, ‘Vol. 4’ (1972) voorop. Wat een geweldig album. Opener ‘Wheels Of Confusion’ is nog steeds tijdloos en gaat nooit vervelen. Ook tijdloos en bijzonder emotioneel en daardoor indrukwekkend was ‘Spiral Architect’ van het ‘Sabbath Bloody Sabbath’ album uit 1973. ‘Looking For Today’ en ‘Who Are You?’ van datzelfde album waren minstens zo prachtig. Pas veel later kwam ik erachter dat Ozzy zijn eigen teksten niet schreef, ondanks de credits op de albums. Bij Sabbath was Geezer Butler daarvoor verantwoordelijk en tijdens zijn solo periode waren het ofwel bandleden (Bob Daisley voorop – het enige nog levende oorspronkelijke bandlid van Blizzard Of Ozz) of ‘outside writers’ zoals Ozzy’s mattie Lemmy Kilmister van Motörhead. Blij was ik dat ‘Spiral Architect’ terug te vinden was op het Black Sabbath live album ‘Reunion’ (1998) maar teleurgesteld dat de band het uit de setlist dropte tijdens de Europese “leg” van de reünie tournee in Rotterdam in 1999. Ik heb Ozzy solo en Black Sabbath gedurende de jaren een flink aantal keer live gezien, maar die Sabbath reünie show in Ahoy’ op 10 december 1999 staat absoluut bovenaan mijn lijstje. Op de tweede plek zijn soloshow in de Rijnhal in Arnhem op 7 april 1989. In mijn herinnering kwam hij toen op in een bontjas. Van die dingen.

Ozzy kwam met veel weg. Hij had de gunfactor. Drank- en drugsmisbruik. Pissen over het Alamo monument in Texas. Zijn opvolger in Sabbath Ronnie James Dio voor paal zetten tijdens zijn solo-optredens. Hij wurgde op een haar na zijn vrouw en zat daarvoor enige tijd in de bak. Duiven en vleermuizen waren niet veilig als Ozzy “in town” was. Knettervals zingen tijdens live shows. We pikten het allemaal. Want Ozzy was Ozzy.

Dat hij een mooi mens was mocht ik aan den lijve ondervinden toen Ozzy in de herfst van 1988 in Nederland was ter promotie van zijn toen net verschenen album ‘No Rest For The Wicked’, zijn eerste met Zak Wylde als gitarist. Ozzy was te gast in het radioprogramma Countdown Café, voor de gelegenheid op locatie in Den Bosch (om precies te zijn: 7 oktober 1988 in zaal “Boulevard”). Hij werd op op het podium geïnterviewd door Alfred Lagarde en tijdens dat interview zorgde Ozzy er eigenhandig voor dat elke fan die vooraan stond een ferme handdruk kreeg, een handtekening of allebei. Naast mij stond een lange kerel met lang blond haar en een ‘Randy Rhoads Tribute’ shirt aan. Die gast leek ook echt op Randy. Ozzy was tot tranen toe geroerd en liet duidelijk blijken van die knul onder de indruk te zijn. Alfred had het nakijken met zijn interview (live op de radio!) want Ozzy vond het belangrijker contact te hebben met zijn fans en deze knul in het bijzonder.

Een troostende gedachte is, wanneer je in het hiernamaals gelooft, dat Ozzy herenigd is met zijn vriend Randy Rhoads. Diens tragische en veel te vroege dood in 1982 heeft Ozzy in al die jaren eigenlijk nooit verwerkt. Ook Ozzy en Lemmy waren dikke mik samen. Osbourne laat een discografie achter om ‘u’ tegen te zeggen natuurlijk. Zowel met Sabbath (al zullen ‘Never Say Die’ uit 1976 en ‘Techincal Ecstacy’ uit 1978 minder snel het predicaat “briljant” krijgen) en als soloartiest. Persoonlijk vond ik zijn laatste albums ‘Patient Number 9’ (2022) en vooral ‘Ordinary Man’ (2020) ijzersterk.

Ik hoop dat Sharon Osbourne en de rest van de familie verstandig en waardig zal omgaan met nalatenschap van onze grote ‘Double ‘O’ Friend’. Ozzy was niet alleen een artiest en zanger, maar zeker ook een merk. Daar is in de toekomst nog een hoop geld mee te verdienen. Als fans kunnen we alleen maar hopen op mooi uitgevoerde (re-)releases met niet eerder uitgebracht materiaal. Er zal vast het één en ander op de plank liggen, dat kan niet anders na een carrière van vijftig jaar. De manier hoe er met het afscheidsconcert is omgegaan, nog zo kort geleden, geeft daarbij echter wel hoop.

Ozzy Forever.

Forever Ozzy.

Erik Boter

23 juli 2025