Bobby ‘Blitz’ Ellsworth: “Thrash metal, death metal, heavy metal, … noem maar op. Het is als een religie. Je wordt gebeten en het blijft. Het is een levenslang proces dat ontstaat als je een tiener bent.”
Overkill mag je gerust beschouwen als één der thrash-iconen en na al die jaren brengen ze nog steeds innovatief werk uit. Zo is het nieuwe ‘Scorched’ maar liefst album nummer twintig en staan er heel leuke verrassingen op. Na al die jaren is frontman en zanger Bobby ‘Blitz’ Ellsworth nog steeds bijzonder goed van stem. Hij moet wel toegeven dat hij het iets kalmer aan doet dan vroeger. Als hij hoort dat Lords Of Metal uit Nederland komt, blijkt hij nog enkele woorden Nederlands te spreken.
Koen de Waele Ι 1 april 2022
‘Scorched’ is jullie twintigste album. Hoe hou je dat vol?
Het was vooral de kans om een plaat op te nemen tijdens de lockdown. Het is ook geen nieuwigheid dat we doen, gewoon terug een Overkill-album. We proberen telkens beter te doen dan ervoor. Iets meer dynamisch, wat blues, wat groove, wat metal, wat thrash en wat progressieve thrash. Het werd vooral een plaat die leuk was om te doen. Vooral omdat er door de pandemie anders niet veel te doen was.
Er zit alleszins veel melodie in de nummers.
Er staat zoveel goeds op omdat we meer tijd hadden. Normaal is twee jaar het maximum bij ons tussen twee platen maar nu zit er tussen het vorige ‘Wings of War’ en ‘Scorched’ al vier jaar. Al die tijd was een luxe. Het album op zich is zo gegroeid als je het vergelijkt met toen we de eerste keer samen waren. Nu duw je op play en je hoort een band die speelt als een band. Het schrijven, de uitvoering, de productie, alles is zo goed.
Dat begint al bij openingsnummer ‘Scorched’ zelf. Die instrumentale minuut heb ik zeker vijf keer opnieuw beluisterd omdat het zo goed is.
Haha, dat is waarom we terug zijn. Maar die eerste minuut is een enorm goede introductie. We gebruiken wel wat we al deden maar met een fris gezicht. Die gitaar intro tijdens ‘Scorched’ brengt je helemaal terug naar 1989 maar toch voelt het modern aan. Dat was het hele idee achter deze plaat.
Er is alleszins variatie genoeg. Dat koor halverwege ‘Twist Of The Wick’ klinkt zo goed. Wie zijn idee was dat?
Dat idee kwam van Dave (Linsk – gitarist). Derek (Tailer – ritmegitaar) voerde het uit. Het werd opgenomen door Michael Romeo van Symphony X en die zette het op zijn keyboard. Zo konden we spelen met de hoogtes. Het zit wat overal. Op het einde van ‘Wicked Place’ hoor je een stuk cello. Er zit ook nog het geluid van een kerkklok in, noem maar op. Het is ook niet altijd hetzelfde. Vroeger deden we zo een dingen al. Luister maar eens naar het koor in ‘Horrorscope’ uit 1991. Eigenlijk is het gewoon hetzelfde maar met een frisse lik verf erover.
‘Fever’ klinkt in het begin bijna als een ballad. Was het moeilijk om zoiets in te zingen?
Ik kreeg die demo op dezelfde dag dat de pandemie alle leven liet stilvallen. Toen ik het instrumentale stuk hoorde, was het al goed. Davy speelde met zijn gitaar een A-akkoord wat hij niet standaard doet. Ik hoorde zowat een spokerig gevoel maar het was moeilijk om dat te zingen. Ik probeerde het een aantal keer maar dan was het alsof ik iemand anders bezig hoorde zingen dan mezelf. Ik dacht dan ineens aan Ozzy en dat was de sleutel. Ozzy klinkt als Ozzy en dat deed ik op ‘Fever’. Gewoon mijn bek opentrekken en opnemen wat ik zing.
Is de titel ‘Scorched’ (vrij vertaald als verschroeide aarde – KDW) een referentie naar de huidige wereld of hoe je zelf de toekomst ziet?
Neen, toen de demo klaar was, was ‘Scorched’ er zelfs nog niet. Het album startte met een voorlopige neptitel. Het artwork werd er wat overheen gemaakt. Er is zeker geen filosofisch zicht op de toekomst. Het leek wel wat op de cover van ons debuut ‘Feel The Fire’. Het verbindt een beetje het heden en het verleden.
De kunstenaar Travis Smith die het artwork maakte, heeft alleszins mooi werk afgeleverd.
We zonden hem een foto van een slang die zijn eigen staart opat. Die richting wilden we uit. Met onze mascotte Chaly er natuurlijk op. Travis werkte met cirkels. Zo kwamen de twee demonen erbij die elkaar aankeken en iedereen hield ervan. Het leek op een conflict en toen kwam de titel ‘Scorched’ erbij en werd het nog beter. Die twee demonen die elkaar aankeken waren meer Travis zijn idee dan het onze.
Ik zou alleszins wel een T-shirt willen dragen met dat erop.
Als je naar het artwork kijkt en denkt: dat zou een toffe T-shirt worden, dan zit je goed.
Dit is gewoonweg album nummer twintig. Dacht je jaren terug dat je ooit aan zo een aantal zou geraken?
Ik dacht nooit dat het mogelijk is. De tijd heeft erg veel veranderd. Ik leef vooral in het heden en wil niet terugkijken naar het verleden: de successen, de tragedies, de mislukkingen en zelfs de goede dingen. Als je naar de toekomst kijkt, moet je altijd slagen in het moment. Ik kijk bijvoorbeeld nooit terug richting een album zoals ‘In The Fire’ en probeer zoiets opnieuw te maken. Dat is uitgesloten.
Ergens in de jaren negentig was ik zestien en als je toen in een zwart metalshirt rondliep, bekeek iedereen je als een outlaw. Nu kijkt niemand nog op. Dat is toch ook een grote verandering?
Jazeker, dat was als een uniform toen je zestien was waardoor mensen weten wat het was. Je was identificeerbaar. Ik keek nooit naar kleren of wie ervan hield of niet. Momenteel is alles veranderd maar de principes zijn hetzelfde gebleven. Je schrijfstijl is gebaseerd op actie en reactie. Wat wil je horen en wat wil je schrijven? Thrash metal, death metal, heavy metal, … noem maar op. Het is als een religie. Je wordt gebeten en het blijft. Het is een levenslang proces dat ontstaat als je een tiener bent.
Hoe ga je zelf met al die verandering om. Vroeger stond je al twintigjarige op het podium en nu als zestigjarige.
Weet je wat het grote verschil is? In de jaren tachtig kwam ik toe met een biertje in elke hand en een stijve lul (spreekt dit trouwens uit in perfect Nederlands). Nu heb ik een kop koffie vast en zoek ik vooral een proper toilet.
Kan je als band trouwens nog dronken op het podium staan? Er is zoveel concurrentie want er zijn zoveel bands.
Ik zou het alleszins niet meer kunnen. Ik zou zelfs het einde van de show niet meer meemaken. Die verandering kwam er door mijn fysieke verandering na veertig jaar. Tijd haalt iedereen in, dat is een zekerheid.
Komende zomer reis je terug rond in Europa.
Zelfs al vroeger. 13 april starten we, de dag nadat het album uit komt. Duitsland, België, Nederland, Frankrijk, Spanje, Italië. Het is een grote tour met 18 shows op 22 dagen. Onze eerste trouwens sinds de Wings Of War tour. We deden wel wat festivals maar het is onze eerste tour sinds 2019.
Het is wel raar want iedereen wil gewoon terug spelen. Dat is trouwens de reden dat we het album ‘Scorched’ bewaarden tot na de pandemie. We wilden het niet uitbrengen toen we niet konden touren. Het is een deel van de plaat om de nummers live te brengen. Zowel het beluisteren van de plaat als de band live bezig zien. Dat is iets wat samen hoort.
Een streamingshow was dus niet gepast bij Overkill?
Neen, het zesde bandlid is het publiek en hun energie. Zonder dat spelen gaat voor mij niet. In een Overkill show moet je dat voelen.
Je groeide destijds op in New Jersey. Als je dan aan die rivier staat en je ziet dat silhouet van New York aan de overkant, was je dan niet jaloers?
Ik was nooit jaloers. Ik ben in New Jersey geboren en leeft enkele jaren in New York. Toen ik bij Overkill begon, keerde ik terug naar New Jersey. Mijn moeder en haar familie zijn van daar en het familiegebeuren is daar enorm van belang. Dat geeft een heel andere werkethiek. Je bent nooit jaloers op elkaar, je gaat zelf gewoon iets harder proberen. Die attitude is typisch voor die staat.
Bassist DD Verni en jijzelf zitten al samen sinds het begin. Wat is jullie geheim om dat zo goed te doen?
Het is als een familie als je zo lang samen speelt. Het is nogal een ongewone relatie van 44 jaar en dat sinds 1980 maar het is positief. We zijn niet voortdurend samen om hockey te zien of te drinken. We zien elkaar alleen als we werken. Als er al eens ruzie is, praten we die apart uit zonder dat er anderen bij zijn. Dan lijkt het alsof we altijd goed overeenkomen want niemand merkt het op als er wat ruzie is. Niemand heeft zich ooit kwaad gemaakt op de ander. Misschien eens op een ogenblik dat er wat stress was maar dat gebeurt zelden. We hebben ook dezelfde achtergrond. Ouders die altijd samengebleven zijn en de familie die voorop stond. Dan ga je je band ook zo leiden.
Zie je ooit een dag dat je met pensioen gaat?
Ik ben nog maar zestig. DD is er wel tachtig (lacht). Zolang we het kunnen doen, blijven we het doen. Ik heb geen plan om te vertrekken of te stoppen. Ik lieg niet over onze leeftijd. Als het oneerlijk wordt, stoppen we. Ik ben te trots om te faken.
Dan ben je goed bezig want dit album is toch het bewijs dat je blijft hernieuwen.
Bedankt. Ik beschouw dat als een groot compliment. Dat vernieuwen en elkaar blijven inspireren is een kans maar ook een werkethiek. Jason Bittner is een goede drummer en hij bracht het niveau van de band terug naar boven. Ondertussen speelt hij zelf nog beter dan vier jaar gelden. In deze band moet je steeds naar boven geduwd worden. Ik probeer zelf ook altijd beter te zingen zolang ik nog adem heb. We leven ook niet meer in 1985 maar in 2023. Producties en opnameapparatuur zijn enorm gegroeid.
Je bent een beetje zoals een oerdegelijke Mercedes Benz, het blijft kwaliteit.
Ja (lacht), enkel de voorlichten zijn wat aangepast.
