Out Of This World is een nieuwe supergroep in het melodieuze hardrockgenre. Kee Marcello is de spilfiguur en deze Zweedse gitarist maakte tussen 1986 en 1992 deel uit van het immens populaire Europe. Daar trad hij in de voetsporen van John Norum tot die terugkeerde op het nest. Marcello vervoegde Europe toen de band hoge toppen scheerde en het eerste studioalbum dat hij met Europe opnam na zijn inlijving was ‘Out Of This World’ (1988), de opvolger van ‘The Final Countdown’. De bandnaam is dan ook een veelzeggende keuze. Na zijn vertrek was Kee Marcello actief in meerdere projecten, maar ambieerde vooral een solocarrière.

In het project Kee Of Hearts leerde Marcello zanger Tommy Heart (Fair Warning) kennen (2017 gelanceerd door Frontiers). Hij is dan ook een geknipte zanger voor het materiaal op dit naamloze debuutalbum van Out Of This World. De band bestaat verder uit bassist Ken Sandin (Alien) en drummer Darby Todd (Devin Townsend, Gary Moore, The Darkness). Marcello speelt zelf ook keyboards, maar men wist keyboardwizard Don Airey (Deep Purple) te strikken voor wat extra vuurwerk. Pittig detail is dat dit album gemixt is door Ron Nevison. Het was de eerste keer dat Kee Marcello terug samenwerkte met deze producer sinds het album ‘Out Of This World’ van Europe.

Na deze kijk op de bezetting weet je wat je kan verwachten: tien gestroomlijnde, toegankelijke songs waarin de tijden van hardrock met een vleugje glitter en hair metal herleven en dan bedoelen we dat absoluut niet negatief, want de tijden van Headbangers Ball stonden garant voor puik entertainment. De opener ‘Twilight’ is met zijn zeven minuten een uitgebreide kennismaking waarbij Van Halen toetsen (denk aan ‘Jump’), pomprock en flitsende solo’s op gitaar en keyboards de dienst uitmaken. Een krachtige, gepolijste zangstijl is eveneens onontbeerlijk voor dit genre. We worden daar vrolijk van bediend in vlotte, stevige rocksongs als ‘Hanging On’ en ‘Lighting Up My Dark’, terwijl ‘In A Million Years’ wat weemoediger klinkt en nog zou stammen uit de Europe periode ‘Prisoner In Paradise’. Dit is slechts één van de talrijke anekdotes die dit een aangename eerste zit maken. ‘Staring At The Sun’ heeft een fantastische melodie en het nummer doet me aan The Police denken. Anderzijds gooit men alle remmen los met vurig bluesy werk tijdens ‘The Warrior’. Hier lijken tijden van Ten Years After dan weer te herleven. Het tempo wordt geregeld naar beneden gebracht, vooral in de tweede helft van de plaat. Daar mogen de gepolijste achtergrondkoortjes niet ontbreken, maar een sensitief nummer als ‘Only You Can Teach Me How To Love Again’ hoort er nu eenmaal ook bij. Als bonus zijn er demoversies van drie songs en de speciale editie bevat ook nog een live cd/lp met zeven tracks. Deze duik in een genre dat meer aandacht en respect verdient is een tijdloze, entertainende aangelegenheid die bij deze geslaagd van start gegaan is.