Orden Ogan – The Order Of Fear
Reigning Phoenix Music
Release datum: 5 juli 2024
“Het is niet vaak dat ik hardop de hoop uitspreek dat een ballad live wordt gespeeld, maar laat ik hiervoor de uitzondering verzilveren.”
Jori van de Worp I 28 juni 2024
Ze zijn één van de meer recente succesverhalen uit de Duitse metal: power metal formatie Orden Ogan. Met hun eigen benadering en hun unieke en herkenbare geluid, wat in dit overbevolkte genre toch wel een prestatie is, hebben ze zich de afgelopen twee decennia omhoog weten te werken naar de hoogste regionen van verkoopcijfers, streamtellers en festivalposters. Wat deze band extra bijzonder maakt is dat ze op elk album herkenbaar zijn gebleven, maar nooit in herhaling zijn gevallen. ‘The Order Of Fear’ is album nummer zeven en kon niet meer verschillen van de wat toegankelijkere ‘Final Days’ dan hij nu doet. Fans kunnen zich verlekkeren op het hardste en meest directe album van hun helden tot noch toe!
En het is al in de eerste seconden dat Seeb Levermann en consorten dat duidelijk willen maken. Er wordt geen tijd gegund aan introotjes en vanaf seconde één staat dit album in de hoogste versnelling met het heerlijke ‘Kings Of The Underworld’, vier minuten op volle kracht. Met het titelnummer maakt de snelheid plaats voor een meer dreunende baslijn. Terwijl we de verhaallijn van Alister Vale weer oppakken komen er tekstueel ook de nodige verwijzingen naar oudere Orden Ogan albums voorbij. Daarnaast, ik heb zo’n vermoeden dat we de komende liveshows als publiek straks veelvuldig het woord “Fear!” moeten brullen. Met ‘Moon Fire’ wordt er nog steeds geen millimeter energie teruggenomen, dat gebeurt pas bij ‘Conquest’, de eerste van een stel stukken die muzikaal langs het verleden van Orden Ogan voeren. Dit is namelijk het nummer waarbij het melodieuze van een album als ‘Gunmen’ weer wat meer naar voren komt. ‘Blind Man’ pakt dan weer meer van ‘Final Days’ mee, terwijl ‘Prince Of Sorrow’ het progressievere van ‘Easton Hope’ meepakt. Met ‘Dread Lord’ komen we weer terug op het zwave geluid wat het begin van dit album kenmerkt.
De ballad is opvallend, ‘My Worst Enemy’. Weg met de clichés met gastzangeressen, en een eerlijk geschreven stuk met een stuk meer emotionele diepgang dan het matige ‘Alone In The Dark’. Het is niet vaak dat ik hardop de hoop uitspreek dat een ballad live wordt gespeeld, maar laat ik hiervoor de uitzondering verzilveren. Een schitterend stuk! Nog twee stukken (plus een gesproken interlude) te gaan, ‘Anthem To The Darkside’ is wat rockeriger en mixt het Orden Ogan geluid met een vleugje Helloween, en met ‘The Long Darkness’ wordt een nieuw hoofdstuk in de Alister Vale saga op passende wijze afgesloten.
Een tijdje terug sprak ik Seeb Levermann over het album. Hij gaf toen lachend toe dat het misschien niet het beste Orden Ogan album was, omdat iedere band dat altijd zegt over hun nieuwste werkje, maar dat het zeker één van de beste platen was. Ik kan me daar van harte bij aansluiten. Dit album is zeker een stuk sterker dan de duistere en daardoor wat eentoniger ‘Ravenhead’ en de toegankelijkere ‘Final Days’. Of hij ook kan tippen aan klassiekers als ‘Gunmen’, ‘To The End’ of ‘Easton Hope’? Nouja, dat is natuurlijk vooral een kwestie van smaak en dat moet het dan ook vooral blijven. Feit is wel dat we hier het hardste en meest directe album van de band tot nu toe hebben, en dat het bulkt van de heerlijke nekkenbrekers die erom smeken om live gespeeld te worden. Potentieel jaarlijstjes-materiaal!
