Gefeliciteerd met het afmaken van album nummer zeven, sinds je me eerder al duidelijk verboden hebt om ‘Testimonium A.D.’ als volwaardig album mee te tellen. Voor zover ik weet ben je net terug van een Duitse tour samen met Feuerschwanz. Uitgeput nu?
Ja dankjewel, en behoorlijk vermoeid inderdaad! Toen we begonnen aan de tour was ik al grieperig en dan avond na avond een uur in een microfoon brullen helpt dan niet voor de conditie van je stem. Dus blij dat ik nu eindelijk de tijd heb om echt te herstellen. Maar goed, het was een erg leuke tour gelukkig. De laatste shows hadden we zo’n drie- tot vierduizend man in de zaal. We hebben er aardig wat fans bijgekregen denk ik, maar het was een uitputtingsslag.

De laatste keer dat we elkaar spraken was dat in een andere wereld. Iedereen zat binnen vanwege een vervelend virus en jij maakt je behoorlijk zorgen over hoe een aantal van je vrienden binnen het muziekwereldje het hoofd boven water zouden gaan houden. Zelf hield je het wel uit omdat je ook studiowerk doet. Dit was de donkere periode waarin ‘Final Days’ uitkwam. Hoe kijk je nu terug op deze tijd?
Tja, interessant is dat het nu iets is wat velen van hun geheugen proberen te wissen, althans zo voel ik het. Als je nu mensen erover spreekt is de reactie vaak iets in de trend van “ohja dat is ook nog gebeurd”. En eigenlijk is het een beetje hetzelfde voor mij. We probeerden er wat van te maken in die tijd. Maar nu we weer op tour kunnen enzo, dit is toch waar we het om doen. Dus blij dat het over is, en ik hoop heel erg dat de volgende pandemie nog even op zich laat wachten.

We zijn er inmiddels zo’n drie jaar van verschoond gebleven. Drie jaren waarin jullie weer met een nieuw album zijn bezig geweest, ‘The Order Of Fear’. Voordat ik de detailvragen ga stellen, wat zijn je eerste gedachten over het album hoe het nu uiteindelijk geworden is?
Ik vind het een fantastisch album. Ik zal nu niet gaan zeggen dat het ons beste album ooit is, want dat cliché krijg je waarschijnlijk van iedere artiest over hun nieuwe album. Maar het is oprecht wel één van onze beste platen. Heel bescheiden weer (lacht). Het was wel een worsteling, meer dan normaal, om dit album goed neer te zetten, ik wist waar we heen wilden maar het kwam er lange tijd niet lekker uit. Misschien dat je hier nog een vraag over had, maar we hebben dus hulp gehad uit onverwachte hoek. We kwamen heb via sociale media tegen, een “superfan” uit Uruguay. Hij bracht zowat iedere twee weken zelfgemaakte covers van Orden Ogan nummers uit, dus wij hadden zoiets van “die gast is gek, of té gek!” Hij deed ook niet alles exact na, hij had hier en daar ook eigen twists toegevoegd, akkoordjes en break-downs gewijzigd enzo. En soms was dat ook echt een verbetering, en we waren echt onder de indruk van zijn werk. Dus ik stuurde hem een berichtje om hem om zijn telefoonnummer te vragen. Wij zien onszelf als heel gewone mensen, maar voor hem was het alsof hij een bericht kreeg van James Hetfield. Dus hij was enorm zenuwachtig toen we belden, en toen ik hem vroeg of hij wilde meewerken aan het volgende album had hij even tien seconden nodig om de vraag te verwerken. “Whoo dit is zo gaaf!” was zijn reactie. En de eerste dag ontvingen we al zijn eerste idee wat zo goed was dat het ook op het album is gekomen. Uiteindelijk heeft die mafkees wel 100 tot 150 ideeën ingestuurd! Natuurlijk heeft niet alles het album gehaald, zes of zeven dingen wel. Maar ook belangrijk voor ons was het perspectief van een buitenstaander op onze muziek, dat heeft uiteindelijk de creatieve dam doen barsten. Vanaf dat moment schreef het album eigenlijk zichzelf, en heb ik nooit zo snel een album voor elkaar gekregen. De fan zelf is nu aan het overwegen naar Duitsland te verhuizen. Uruguay is ook niet echt een paradijs op aarde met enorme inflatie en politieke spanningen. Als hij bij ons in de buurt komt wonen kunnen we misschien meer samen doen.

Het album zelf is behoorlijk hard uitgevallen vergeleken met vooral de twee voorgaande releases. Als er één album is waarmee ik de vergelijking moet trekken zou het ‘To The End’ zijn, terwijl dit album wel directer en ook volwassener klinkt. Hadden jullie al direct zoiets van “weg met al die elektronische elementen en de overlaad aan orkestrale elementen”?
Die elektronische elementen op het laatste album waren er natuurlijk vooral omdat het een sci-fi thema-album was en we die setting wilden illustreren. Qua orkestrale elementen, ze zijn er nog maar het zijn er wel minder. Eigenlijk was het niet een vooropgezet plan, maar het kwam eigenlijk vanzelf omdat we harder en directer wilden gaan. De nummers zijn ook korter geworden. Alex van Roch Hard magazine vroeg me nog of dat was vanwege kortere aandachtspanne en Tiktok-generatie en blablabla, maar nee. Het is meer dat we op dit album echt de boodschap in de nummers zonder teveel poespas wilden overbrengen, en dan passen nummers van tien minuten die zo lang zijn “omdat het kan” niet in je concept.

Er zijn al twee nummers uit, waaronder de titeltrack van het album waar jullie die duistere muziekvideo voor hebben gemaakt. Opvallend is dat er in de tekst van dit nummer veel referenties zitten naar ouder werk, voornamelijk ‘Ravenhead’ en ‘Easton Hope’.
Ja klopt. ‘The Order Of Fear’ is ook eigenlijk de huidige finale van het verhaal van Alister Vale. In een notendop: Vale was een aristocraat die zijn rijk bestuurde samen met andere aristocraten die als bestuurscirkel veel ellende hebben veroorzaakt. Vale wil de cirkel vernietigen om het leven in het rijk te verbeteren maar daarvoor wordt hij vervloekt om eeuwig in het land te blijven ronddolen, en alles wat hij achterlaat zal verruïneren of sterven. Hij komt eigenlijk in alle albums wel terug. Al zijn niet alle albums volledige conceptplaten, op ieder album staan wel één of enkele nummers over Vale, zelfs al staat het niet in het boekje. We zitten er trouwens aan te denken om een zijproject te starten om dit hele verhaal uit te brengen, maar we weten nog niet in welke vorm of wat dan ook. Op het album ‘Ravenhead’ komt Vale aan bij het klooster met die naam. Hier wonen de monniken van de orde van Ogan, en zij bevelen hem om kinderen naar het klooster te brengen, die daar uiteindelijk gevangen worden gehouden terwijl de monniken leven op hun levensenergie. Vale moet op zoek naar de oudsten van de orde, dit is “the order of fear”, waar het op dit album dus over gaat. Vale kan de vloek verbreken door het bloed van een vriend te vergieten in het maanlicht, en het dilemma van kwaad doen voor een groter goed staat centraal op dit album. Uiteindelijk doodt hij zijn vriend Abel, wat ook een referentie is naar het bijbelse verhaal van Kaïn en Abel. Uiteraard verbreekt dit de vloek niet en stort het Vale alleen maar dieper in de ellende.

De afsluiter van het album ‘The Long Darkness’ is duidelijk een afsluiting van een deel van dat verhaal, zeker de gesproken intro van het nummer maakt dat duidelijk.
‘The Long Darkness’ komt eigenlijk nog uit de sessies van ‘Gunmen’ en zou op dat album hebben moeten staan. Maar dit album was al behoorlijk lang aan het worden dus hebben we besloten dit stuk op de plank te laten liggen. Eigenlijk ging dit nummer over het hele universum van Alister Vale. Het ligt nog het dichtst bij het “Dark Tower” universum van Stephen King, een post-nuleaire, post-hi-tech beschaving wereld waarin je nog vanalles kan vinden van de western tijd tot de hi-tech tijd. Dit geeft ons veel vrijheid om vanalles het verhaal in te trekken. Op ‘Gunmen’ stond het nummer ‘Ashen Rain’, wat over nucleaire straling gaat. Hetzelfde met ‘The Long Darkness’ wat ging over de tijd na een kernoorlog. We hebben wat regels aangepast zodat het nu een mooi einde is van het verhaal op ‘The Order Of Fear’ waarin de demon die de monniken van de orde van Ogan aanbidden weer gemanifesteerd wordt en de wereld naar de kloten wordt geholpen. Een open einde, maar het verhaal is ook nog niet over.