Er komen meerdere vooruitstrevende bands uit Canada. Denk aan Gorguts of Voivod. Vooruitstrevend in het opzicht dat ze niet makkelijk binnen één genre te plaatsen zijn en dat ze constant de grenzen overschrijden en nieuwe dingen proberen. Olde kan zich zonder veel moeite ook binnen deze vrijzinnige categorie scharen, zo blijkt maar weer eens als we hun derde langspeler ‘Pilgrimage’ beluisteren.

De nummers op deze plaat zijn zwaar en niet snel; monsterlijke riffs vormen de basis van de sludge die Olde tegen je oren aan gooit. Het soort riff dat een tevreden glimlach op je gezicht tovert en je hoofd als een jaknikker op en neer laat gaan. De vocalen van Doug McLarty zijn helder  maar ruw en sluiten naadloos aan, waardoor er een solide, overrompelende basis is. De muziek zou al dik in orde zijn als het daar bij bleef. Maar dat doet het dus niet.

Om het progressief te noemen gaat net weer een stapje te ver, maar de band voert met regelmaat afwijkende stukken op binnen de nummers. Afwijkend omdat je het niet zo snel binnen het sludge/doom genre zou verwachten, terwijl het wel compleet in de rest van de muziek opgaat. Ik heb het dan bijvoorbeeld over de bluesy gitaarsolo van ‘A New King’, het trompetgeschal in ‘The Dead Hand’, en het geweldige, psychedelische zijsprongetje dat ‘In Defiance’ maakt en waar ik bijzonder goed op ga. Voeg hier de herhalende, dreunende en doomeske gitaren aan het einde van ‘Wastelands’ aan toe en je hebt meer dan genoeg om je muzikale drang voorlopig verzadigd te houden. ‘Pilgrimage’ is heavy, sludgy doom, een eerbetoon aan zware muziek.