Het vorige album van deze boos-klinkende Noren was ‘Sexforce’. Een toch wel tot de verbeelding sprekende titel, vooral als we praten over een death metal band, en die stamt uit 2013. Death metal band? Ja, zo staan deze heren wel te boek, maar als je dit album beluistert zul je daar toch je twijfels bij hebben. Het is soms net alsof genres en niet alleen genders fluïde zijn. Dat juich ik alleen maar toe, want als elke band zich strikt aan één genre zou houden, dan was er wellicht weinig nieuws meer te ontdekken.

‘Regenerate’ is dan ook een (tenminste dat was het voor mij) ontdekkingsreis. In eerste instantie dacht ik, dit is wel wat overdreven. De melodieën en de grunts. Maar daar zat ik dus helemaal fout mee, met die gedachte. Het eerste wat je moet doen als je dit luistert is even niet aan genres denken, maar het gewoon laten gebeuren. ‘Back To Myself and Beyond’ begint als een machtige, groovy track waar Betzefer (de band) zich niet voor zou schamen. De vocalen, het gegrunt waar ik het over had, stuwen de muziek voort en voort terwijl de drums variëren van te snel om op te headbangen tot het bekende jaknikker tempo. Er zit een hoop variatie in deze enkele track, genoeg breaks, maar het is allemaal goed te volgen. Als je denkt dat dit beginnummer een manier is om even alles er uit te gooien na elf jaar, waarna er vervolgens rustig door wordt gegaan, dan heb je het goed mis.

De storm gaat door met nog een aantal melodieuze, groovy nummers. Met melodieus bedoel ik dat er tijdens de ritmegitaren ook veel sologitaar gespeeld wordt. Niet als pure solo, maar als onderdeel van de muziek, waardoor het niet overdreven is maar een heel welkome toevoeging op het zware riffwerk dat de groove in stand houdt. Soms wordt melodieus als synoniem voor symfonisch gebruikt (ik weet niet waarom, maar het gebeurt echt), en ik wil graag onderstrepen dat dit hier niet van toepassing is. Dan is daar het eerste (van drie) moment dat we als rustig zouden kunnen benoemen: het begin van ‘A New Path’. Dit begin heeft clean vocals, en dat gaat Okular ook goed af. Die “rust” is van korte duur want al snel slaat het nummer om in wederom een lekkere beuker vol met licks en riffs. Dit klinkt goed, dit klinkt lekker, dit klinkt compact. Zo staat het album vol met tracks waarop de band er vol voor gaat en geen enkele keer in herhaling valt. Overigens, de andere twee “rustmomenten” zijn instrumentaal intermezzo ‘Debauchery’ en het eerste stuk van afsluiter ‘Elevate’, die halverwege op dezelfde melodie doorgaat maar dan zestien maal zo stevig. Puik stukje werk!

Genre-denkers (en natuurlijk ben ik dat ook, als recensent) zullen termen als melodische of progressieve death metal opgooien, maar daarmee doe je de band niet de eer aan die ze verdienen. Het is echter wel een lichte indicatie van in welke hoek je moet denken. Melodische death metal is tegenwoordig op weg een massaproduct te worden, waarbij een groot onderdeel tevoorschijn wordt getoverd uit het keyboard (=symfonisch). Okular is uniek in zijn geluid en stijl en er wordt op dit album geen keyboard gebruikt. Als ik nog specifieker dan genre moet zijn dan zou ik zeggen dat dit een fijne combinatie is tussen At The Gates en Betzefer/Transport League. Amen.