Sinds de jaren negentig heeft Finland zich gevestigd en waargemaakt als metal land bij uitstek. Eén van de baanbrekende echelons was en is Amorphis. Octoploid is een nieuwe band welke het soloproject van Olli-Pekka Laine vertegenwoordigt. Al jaar en dag is hij de bassist bij Amorphis, maar voor deze nieuwe band grasduinde hij in de resem songs die hij in de loop der jaren zelf geschreven heeft en stond aan de leiding van een nieuw muzikaal avontuur. Van in het begin was het een streefdoel om niet zuiver metal te maken, maar andere invloeden de algemene sound te laten bepalen. Dat betekent dat het geluid en de productie – gedaan door een non-metal producer Petri Majuri – een warme vintage sound heeft. Het resultaat vertoont invloeden uit classic rock, progressieve metal en rock plus een snuifje death metal, maar dan enkel en vooral in de gruntende zangpartijen.

Het is een bonte verzameling lekker in het gehoor liggende songs geworden waarin we heel wat verschillende, befaamde vocalisten horen. Laine is zelf buiten Amorphis ook nog actief in Barren Earth en Mannhai en heeft dus altijd een ruime blik op muziek gehad. Nu kon hij rekenen op de crème de la crème van de Finse scène om zijn droom waar te maken op het debuutalbum ‘Beyond The Aeons’.

‘The Dawns In Nothingness’ vangt aan met betoverende gitaarklanken en koorzang op de achtergrond wat meteen een zwevend gevoel creëert. Tot zanger Mikko Kotamäki (Swallow The Sun) zijn strot opentrekt natuurlijk. Zo verwordt dit tot een uptempo nummer met uitstekende gitaarsolo’s van Peter Salonen. Een vlot ritme wordt aangehouden in ‘Coast Of The Drowned Sailors’. Hier horen we een sappige grunt van Tomi Koivusaari (ritmegitarist Amorphis, maar hij heeft ook een poos gezongen bij Amorphis). Er passeren prachtige melodieën op gitaar en keyboards (Kim Rantala). Maar de huidige Amorphis zanger mag ook niet ontbreken in dit gezellige onderonsje en zo haalt Tomi Joutsen zijn welbekende grunts boven in het als eerste single uitgebrachte ‘Human Amoral’. De infiltratie van enigszins folkachtige melodieën heeft Octoploid gemeen met de hoofdband en dat zorgt voor veel mooie momenten. Petri Eskelinen ontpopt zich in het vlotte ‘Shattered Wings’ tot veelzijdige vocalist (grunts, heldere achtergrondzang en gesproken flard). Een duister randje is ook aanwezig, maar de solo’s zijn weer bijzonder fraai. Na het korte instrumentale titelnummer (heel atmosferisch) treedt Mikko Kotamäki terug naar voren met afwisselend grunts en cleane heldere zang in ‘The Hallowed Flame’ en ‘Concealed Serenity’, songs die ook veel te bieden hebben. Als besluit zijn er de gemengde vocalen van Jón Aldará (Barren Earth) die het progressief getinte ‘A Dusk Of Vex’ naar grote hoogte stuwen. Enkel in de drie laatste songs horen we dus ook een streepje klare zang, maar door de band genomen heeft de muziek op ‘Beyond The Aeons’ toch ook veel raakvlakken met Amorphis en dat is niet meer dan normaal wanneer je muzikale geschiedenis gevormd is door deze band van jongs af aan. Dit is dus net iets anders, zogenaamde ‘classic death prog’, maar even fantastisch om te leren kennen. We hopen Octoploid binnen afzienbare tijd dan ook eens live te kunnen meemaken en dat men de tijd vindt om hier een blijvertje van te maken.