Het heeft even mogen duren, maar de nieuwe plaat van October Falls komt eind mei uit. Met het vertrek van schrijfcollega en voormalig bandmaat Roel de Haan valt de taak nu op mijn schouders om het eerste volwaardige nieuwe werk sinds ‘The Plague Of A Coming Age’ uit 2013 te beoordelen op waarde. En om eerlijk te zijn is dat best een klus. 

De muziek van October Falls doet namelijk niet zo veel met me. Het is nostalgische en weemoedige, folk-beïnvloedde black metal wat hier de klok slaat en het is een stijl die de band al jaren standvastig blijft volhouden. Fantastisch natuurlijk voor de puristen die niets anders luisteren dan black metal en met een elitair vertrokken kanis neerkijken op de rest van ons plebs die ook naar andere genres luisteren, maar nou niet echt meer van toegevoegde waarde in de hedendaagse metal scene.  

Nummers zijn zoals gebruikelijk in het genre ellenlang uitgesponnen en de gradatie van ontwikkeling en progressie in de nummers is vrij laag. Een nummer als ‘The Endtimes Rising’ is daarbovenop ook nog eens vrij traag en dan voelen die 10 minuten die het nummer kent dus echt heel lang. Het zijn de furieuze, hardere nummers als de titeltrack en ‘The Ruins Of What Once Was’ die sterker aandoen, maar alsnog geen echte indruk achterlaten. Lekker laten liggen dus, dit ‘A Fall of an Epoch’, tenzij je hier al sinds 2013 op zat te wachten (ziek respect voor je geduld, in dat geval!).