Novembers Doom is sinds 1989 (toen nog als Laceration tot 1992) een solide doom/death metal band uit Chicago waar we altijd op kunnen rekenen voor een heel diepgaande, maar toegankelijke portie melodieuze doom/death metal die in feite heel het scala van rockmuziek bestrijkt. In het spoor van My Dying Bride bouwden zij destijds hun eigen identiteit op die ook vandaag de dag nog steunt op de hartverscheurende teksten van Paul Kuhr die hij ofwel kraakhelder clean ofwel met furieuze growls vertolkt. De muzikale basis staat onder leiding van gitarist Larry Roberts met zijn perfecte gevoel voor prachtige gitaarsolo’s en inventiviteit als componist. Nu al vijftien jaar is de bezetting rond deze twee kernleden hetzelfde, zodat we ons daar al niet druk over hoeven te maken. De band koos voor dit twaalfde studioalbum ‘Major Arcana’ wederom voor opnamen met Chris Djuricic en mix plus mastering door de Zweedse Dan Swanö. Zo zijn we nu wederom verzekerd van een kristalheldere, maar massieve productie met dito sound.

Er waren nochtans zes jaar verstreken sinds het vorige album ‘Nephilim Grove’ uitkwam. Aangezien dit voor iedereen turbulente tijden waren, lag de inspiratie voor het grijpen, ook al vroeg dit een verstrekkend offer van de architecten van deze songs over de duistere kant van het leven. Met songs van vijf tot acht minuten wordt de perfecte lengte genomen om van elke track een doorleefd epos te maken dat treurig maar ook erg pakkend is. De vorm doom/death metal waar Novembers Doom een patent op heeft bevat sterke refreinen en eyecatchers in de tekst die je na luttele luisterbeurten bijblijven. De muziek smeedt onvermijdelijk een aangrijpende band met de luisteraar. Dat is een ware kunst op zich.

Het is niet zomaar een duistere intro met piano en geheimzinnigheid waar ‘Major Arcana’ mee aanvangt, want ‘June’ laat ook ongebruikelijke serene zang horen. Maar het rijk is in het kloeke titelnummer al aan de mediumtempo strakke riffs en dat illustreert het massief geluid van de Amerikaanse monolithische kracht. De kraakheldere cleane zang wordt vergezeld van een echo van grunts, om maar even te stellen dat er veel afwisseling in zit. Wat een strakke drums trouwens in de derde single ‘Ravenous’ vooraleer Paul ons imponeert met een oerschreeuw. Het is een meedogenloos ruw nummer vol grunts en bitsigheid. No remorse, no regrets. Daartegenover staat de prachtige fragiliteit van ‘Mercy’, een epos dat blaakt van triestheid en je op wolkjes zet met een huilende gitaarsolo. Soms kunnen de cleane stukken ook erg fataal klinken, zoals in het verder erg vlotte, uptempo ‘The Dance’. Wanneer Paul zingt ‘dance with me for future memories’ klinkt dit uitnodigend en bijna luchtig. Ook ‘The Fool’ is een energieke song met als vaste ingrediënten clean en grunts plus een vurige gitaarsolo naast de wereldriffs. Een tweede voorbeeld van die pakkende smart waar je van heelt, is ‘Bleed Static’ met zijn uitwaaierende gitaarklanken en gefluister. Later wordt de zang wel kordater, maar blijvend clean. De drie laatste songs zijn vlot en uptempo, maar vooral uitsmijter ‘XXII’ bevat in het heldere refrein nog momenten waar we kippenvel van krijgen. Het blijft über doomy met tekstfragmenten als ‘in the shadow of a dying star’, ‘echoes of the final sun’ en ‘we can’t escape fate as worlds collide’ maar verbazend genoeg slaagt de band erin om je net daardoor tot in de diepste vezel te raken en tezelfdertijd veel energie en dynamiek te geven. Novembers Doom is een band die deze kunst meester is.