Oei, krijg ik dit plaatje voor m’n neus! Het debuut van de Northwind Wolves heb ik destijds hier redelijk afgekraakt en bij het zien van de bandnaam herinnerde ik mij maar al te goed dat ik deze band niet heel geweldig vond. Soit, na een dikke twee jaar is men nu terug met ‘Mountains And Darkness’, het vervolg op Dark… Cold… Grim…uit 2017.

Heel veel is er niet veranderd. Men speelt nog steeds de symfonische variant van black metal, waarin de keyboards een veel te belangrijke rol spelen. De muziekkeuze van de Amerikanen kan ik echter niet veroordelen. Iedereen moet vooral doen wat hij wil, maar als de uitkomst dan een melige mix van  Dimmu Borgir en Carach Angren is, sta ik niet direct te springen om die de hemel in te prijzen. ‘Lord Of Winter And Death’ bijvoorbeeld, je moet je zelf horen om het te geloven, want ik kan zelfs met de beste wil van de wereld niet beschrijven hoe melig het is. De vocalen zijn verre van slecht, maar vrij generisch, zeker als je vaker door black metalland struint, en missen dat tikkeltje ‘grimness’ om het verhaal echt geloofwaardig te maken. Gelukkig hoor ik ditmaal ook wel wat Immortal tussendoor en een minder kille versie van Graveworm komt ook op in m’n gedachten. Er staan een aantal nummers op ‘Mountains And Darkness’ waarin de toetsen een minder prominente rol spelen en daar kan ik dan weer wal wat mee. Zo zit ‘Ludmilla The Witch’ zeer degelijk in elkaar en zijn er regelmatig meedogenloze blastbeatfeestjes te ontdekken.

Als geheel klinkt het vooral catchy en opgewekt. Er wordt ook helemaal niet slecht gemusiceerd. Beide gitaristen zijn technisch sterk onderlegt en schudden regelmatig uitstekende solo’s uit hun mouw. De mix is ook een hele verbetering ten opzichte van het debuut, de hoes is zeer knap, het absurd leuke bandlogo hebben ze mee en zo zit ik dus met gemengde gevoelens over dit album. Langs de ene kant blijft het een cheesefest vol clichés, maar langs de andere kant is de uitvoering niet anders dan prima te noemen, dus is het misschien meer een kwestie van smaak? Liefhebbers van symfonische black metal moeten mijn schizofrene en vooringenomen mening maar naast zich neer leggen en ‘Mountains And Darkness’ van de Northwind Wolves gewoon een eerlijke kans geven.