De Zweedse band No Possession ging tot 2018 door het leven als No Possession Blues en onder die naame heeft men reeds een tweetal albums uitgebracht, zijnde ‘No Possession Blues’ uit 2013 en ‘Patchwork’ uit 2016. Na wat wisselingen in de line-up besloot de band om de muziekstijl wat meer richting pure rock te laten evolueren, hoewel de blues-invloeden natuurlijk nog steeds onmiskenbaar aanwezig zijn. Die stilistische verandering heeft men tevens gebruikt om de naam te verkorten tot No Possession. Deze ‘Third Time A Charm’ is dus eigenlijk de derde plaat van dit Zweedse viertal en op dit album zijn een twaalftal door zanger/gitarist Micko Ylinnikka geschreven nummers te horen. Het materiaal doet je wat denken aan een bluesy variant van bands zoals The Rolling Stones, The Small Faces en The Black Crowes en dat zijn toch niet de minsten zou je zo zeggen.

Toch missen de twaalf nummers die er op ‘Third Time A Charm’ te horen zijn juist het beetje extra dat benodigd is om boven het maaiveld uit te steken. Toegegeven, tracks zoals ‘Lights Out’, ‘The Sunshineman’, ‘Retold ‘n’ Recycled’ en ‘Feel This Way’ luisteren best wel lekker weg, maar zijn gewoonweg niet sprankelend genoeg om echt op te vallen en dat geldt eigenlijk voor het gehele album. Verder klinkt alles allemaal wel wat braafjes voor de gemiddelde Lords Of Metal-lezer en die zijn dan ook niet echt de doelgroep in mijn beleving. Het materiaal wordt zowel muzikaal als vocaal goed neergezet, maar mist gewoonweg de ballen om echt te overtuigen. Dat zorgt er voor dat ‘Third Times A Charm’ voor (blues)rock liefhebbers best een lekker plaatje is om een keer te luisteren, maar daar blijft het dan ook wel bij. Diegen die van bands zoals The Rolling Stones en The Black Crowes houden, moeten dit maar eens even gaan checken, maar ik ben bang dat ook voor hun dit album net wat te weinig biedt om van een echt aansprekende release te kunnen spreken.