Al dertig jaar smelt Nile als volleerd alchemist technische, brute death metal samen met de verfijning der Egyptische cultuur en beschaving. Het heden en het mystieke verleden verenigen zich in een overweldigende uppercut op dit tiende hoofdstuk in Nile’s carrière ‘The Underworld Awaits Us All’, een vrij uniek concept dat ook hier ontleed werd tot op het bot en opgenomen en geproduceerd werd in bandleider Karl Sanders’ eigen Serpent Headed studio in Greenwille, South Carolina. Voor mix en mastering richtte men zich – net als voor ‘Vile Nilotic Rites’ – tot Mark Lewis.

De passie van Karl Sanders voor Egyptologie heeft altijd een meerwaarde gegeven aan het oeuvre van Nile. Samen met de fenomenale kracht van drummer George Kollias is dit de motor van de Amerikaanse band. Sinds het voorgaande album ‘Vile Nilotic Rites’ is bassist Brad Parris opgestapt en vervangen door Dan Vadim Von. Tevens is er een (derde) gitarist aangeworven in de persoon van Zach Jeter. Er zijn nu drie gitaristen in de band die ook nog allemaal een vocale duit in het zakje doen. Brian Kingstand – die op het vorige album nieuw was – is ingeburgerd en heeft meegewerkt aan het schrijfproces. Zo blijft Nile altijd evolueren, al zijn die kleine veranderingen nooit frappant.

Het gros van de songs zijn snelheidsduiveltjes met flitsend gitaarwerk en een titaan achter de drums, de grommende vocalen zijn meestal erg laag, maar er zit variatie in. Zo horen we zelfs wat cleane samenzang op de achtergrond in ‘Doctrine Of Last Things’. Die cleane zang wordt pas met verve aangewend in het eerder mediumtempo en opvallend melodieuze ‘True Gods Of The Desert’ dat onze favoriet is met zijn zeven minuten speelduur. Het titelnummer heeft ook een aanzienlijke lengte, terwijl daar ratelende drums als een serpent uit de woestijn op zoek gaat naar een prooi om te verzwelgen. Het laatste nummer ‘Lament For The Destruction Of Time’ doet zijn naam eer aan door zich iet of wat voort te slepen, voorzien van een slepende gitaarsolo. Deze track op een bonkend harnas waait instrumentaal uit in het oneindige om de lamentatie kracht bij te zetten. Het tweede deel van dit album heeft dus een beetje meer variatie, verder is het een snel en overrompelend album dat de trouwe fans blind kunnen aanschaffen. Muzikaal is enkel het korte intermezzo ‘The Pentagrammathion Of Nephren-Ka’ Egyptisch getint met oriëntaals klinkende akoestische gitaar. De Egyptologie is dan ook vooral te vinden in de teksten, maar zo is het altijd geweest.