Zo lang als collega Wilco het maakte bij zijn recensie van de voorganger van dit album ga ik het niet maken, hoewel ik veel van de dingen die hier schreef zeker kon onderschrijven. Maar laat ik mijn verhaal niet in het midden beginnen, want misschien ben ik u eerst een korte introductie op het Franse metal instituut Nightmare verschuldigd? Al sinds het begin van de jaren ’80 draaien ze mee in de hoek van de stevige heavy/power metal, hoewel hun productievere jaren pas in dit millennium kwamen. Naast de door Wilco bejubelde ‘Aeternam’ mag ook zeker de eigenzinnige ‘Dead Sun’ genoemd worden als bewijs van de muzikaliteit van deze groep, die stilistisch naar stevige heavy/power metal genregenoten als Iced Earth, Nevermore en Metal Church ligt. De enige reden die ik me kan bedenken voor het uitblijven van grootschaliger succes is dat de band nooit kan vasthouden aan een stabiele line-up. Door de jaren heen is Nightmare vooral een op hol geslagen draaideur geweest voor tientallen muzikanten met bassist Yves Campion als enige constante factor. Met ‘Encrypted’ is de band met Barbara Mogore weer toe aan een nieuwe vocalist, dat maakt nummer negen.

We horen Barbara voor het eerst op de rappe opener ‘Nexus Inferus’, wat door zijn rappe riffwerk direct aan Iced Earth doet denken. Wanneer we Barbara voor het eerst horen zingen valt direct op dat ze een veel lichter geluid heeft dan voorgangers Madie en zeker dan klasbak Maggy Luyten. Qua stemgeluid ligt ze dichterbij Marta Gabriel (Crystal Viper) en ondanks dat de muziek van Nightmare nog altijd de zware inslag heeft die de band altijd heeft gekenmerkt geeft ze hiermee de muziek toch een andere draai. Wat interessant is, is dat de band aan de andere kant van het spectrum elementen van melodic death metal mee heeft gepakt en er op ‘The Blossom Of My Hate’ horen we ineens grunts. Het is pas bij ‘Voices From The Other Side’ dat mijn enthousiasme echt goed los komt, het langste stuk op dit album waarop de band zich van alle goede kanten laat horen en ook de meer melodische kant lekker naar voren komt. Op de veranderingen in stemgeluid en stemgebruik na blijft de band gelukkig gewoon lekker herkenbaar, en met ‘Saviour Of The Damned’ is duidelijk het geluid van ‘Aeternam’ weer te herkennen. Een meer rockerige benadering kan je horen op ‘Wake The Night’, en verder moet je het zelf maar luisteren, maar het is “Nightmare all over”! Interessant is wel dat het album afsluit met een nieuwe versie van ‘Eternal Winter’, wat al op ‘Insurrection’ uit 2009 stond, toen gezongen door Jo Amore, de zanger die het nog het langst bij Nightmare heeft uitgehouden. Uiteraard geeft alleen de wisseling van zanger naar zangeres dit nummer al weer een hele nieuwe dimensie.

Met ‘Encrypted’ heeft Nightmare wederom een album met veel potentiaal in handen. Stevige heavy/power metal met vrouwelijke vocalen is er nu eenmaal niet heel veel dus het kan toch niet al te moeilijk worden voor de band om goed op te vallen. Nu maar hopen dat Yves Campion met line-up nummer vierduizend eindelijk een club heeft die hij bij elkaar weet te houden, want van al die wisselingen wordt een band natuurlijk niet beter. Het uitstekende materiaal is er met ‘Encrypted’ zonder twijfel, de goede muzikanten zijn er zo te horen ook, nu de chemie binnen de band nog!