‘Wat zo floreert in Zweden, moet hier, in het weelderig door allerlei bands bevolkte Duitsland, ook mogelijk zijn’, dat dachten de toenmalige jonkies van Night In Gales waarschijnlijk toen ze halverwege de jaren negentig Night In Gales oprichtten. Er volgden in dat decennium dan ook drie welgesmaakte albums in pure Gotenburg stijl. Daarna volgde er een lange stilte, maar sinds 2018 brengt de melodieuze death metal band terug met een grote regelmaat albums uit.

Het gaat zelfs erg vlot, want in 2023 was er ‘The Black Stream’ en nu – een dik jaar later – vraagt Night In Gales alweer onze aandacht met een nieuwe lading songs. Het is dan ook een open deur intrappen wanneer ik beweer dat dit een logische opvolger is van het vorige album. Het gitaarwerk van Frank en Jens Basten is nog steeds even oorstrelend, of ze nu een akoestische passage inlassen of wanneer ze voluit gaan in volle vaart. Daarbij klinkt zanger Christian Müller nog steeds zoals Tomas Lindberg van At The Gates, erg moeizaam, krasserig en wanhopig. Licht hysterisch zelfs. Persoonlijk heb ik altijd de neiging om na enkele minuten mijn keel te schrapen, maar er zijn natuurlijk tal van liefhebbers van deze moeizame grunts. Soms daalt hij ook wel af tot een lagere soort grunts.

‘Shadowreaper’ is als laatste album over de ondergang van de mensheid, een erg zwaarbeladen schijfje op tekstueel vlak, maar buiten dat dit ongetwijfeld duistere muziek is, hapt een luisterbeurt makkelijk weg. De broers weten immers hoe ze met hun fraai gitaarspel kunnen scoren en laten geen gelegenheid onbenut in deze negen songs die variëren tussen de drie en vijf minuten. Geen overbodige franje, recht door zee met meestal de voet op het gaspedaal, edoch erg melodieus. In ‘The Nihilist Delta’ ontwaren we echter zachtere stukken waar zelfs gefluister en cleane zang weerklinken. De band klinkt Spartaans strak in songs als ‘Dead Inside’ en creëert een onweerstaanbare groove in ‘Spirals’. Ook drummer Adriano Ricci laat zich opmerken met dubbele basdrums en speciale accenten (‘Sculptured And Defleshed’). Is er dan niets nieuws onder de zon? Toch wel. Na vier albums op rij met producer Dan Swanö, heeft men ditmaal aangeklopt bij Fredrik Nordström en dat is natuurlijk een volgende geluidsgoeroe die al legendarische muziek geproduceerd heeft. De gitaren klinken drassig, maar soms ook kristalhelder waar nodig. Iemand die borg stond voor de sound van de Heilige Drievuldigheid uit Gotenburg in de jaren negentig, die hoef je geen lesje te leren. Het album klinkt minder gepolijst dan eerder, er is een live vibe aanwezig. Dit alles verklaart waarom het ‘album van de maand december’ is in het Duitse Rock Hard magazine. Als fan van Gotenburg metal (melodieuze death metal), kan je hier niet omheen.